Ken je ze ook, die mensen die erin slagen om dingen af te werken? Om ergens volledig voor te gaan? Om iets te willen en dat dan ook gewoon te doén? Nee, niet gewoon doen. Ze gaan ermee tot het einde. Tot het helemaal af is. Ik ben jaloers op hen. Stikjaloers zelfs. Ik kan dat niet, en het frustreert me mateloos. Ik ben maar half. Ik ruim half op, ik eet half-gezond, ik naai half(slachtig), ik speel half muziek. Ik heb nochtans massa's ideeën. Ik loop er zelfs vaak van over. Dan begin ik met iets, redelijk enthousiast, en laat het vervolgens liggen om het maanden later weer even op te pikken. Ik heb niet het doorzettingsvermogen of de ijver om iets helemaal af te werken. En zo komt het dus dat het huis nooit opgeruimd raakt. En dat mijn naaiwerkjes nog steeds even eenvoudig zijn (als ze al af geraken). En dat ik nog steeds dezelfde liedjes speel als tien jaar geleden. En dat de verfpotten, die ik zou sorteren, al twee maanden de hele garage inpalmen. En dat ik overal single-socks vind, in wasmanden die half-opgeplooid en opgeruimd zijn. En zo komt het ook dat onze gang nog steeds niet is zoals ik wil, maar dat de verschillende pronkkastjes, - rekjes en ideeën wel hier en daar in huis liggen te wachten tot ze de gang mogen versieren.
Alleen snoepen doe ik heel (goed).
En dan heeft het allemaal niet eens met het ziek-zijn te maken. Een tijdlang heb ik het daar wel op kunnen steken, maar nu ik beter te been ben, kan dat niet meer. En dan word ik met mezelf geconfronteerd. Dan word ik boos. Ja, zelfs verdrietig. En dan ga ik weer iets anders half doen.
(nog zo'n idee dat half-afgewerkt in mijn knutselkamer ligt te wachten)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten