Oktober zat vol kleine gelukjes. Zo van die gelukjes die je een glimlach bezorgen als je eraan denkt, maar waar verder niemand wat aan heeft. Dus leek het me zinloos om ze te noteren. Maar dan denk ik weer dat we soms te weinig stilstaan bij kleine gelukjes. En dan denk ik dat ik teveel denk. En dan doe ik gewoon. Daarom. Een bloemlezing.
De dagen werden korter en meestal brengt dat weemoedigheid met zich mee. Maar nu was het anders. Ik rook de heerlijke wintergeur in de ochtend. En de avonden baden nu in sfeerlicht bij de gezellige haard. En we maken herfstwandelingen, die alles hebben om je blij te maken. Je hebt er zo weinig voor nodig en krijgt er zoveel voor terug. Energie. Lachende gezichten. Een moe en voldaan gevoel. En bij het passeren van het favoriete buurtcafeetje, een thee om op te warmen. We zouden er elke dag tijd voor moeten maken...
In de ikea vond ik deze mooie kookpot. Ik wilde mijn traditionele roestvrijstalen pot vervangen, maar na het zien van dit exemplaar, ging ik overstag. Er bestaat ook een steelpan-versie van, maar die kon ik (voorlopig nog) laten staan. Klein geluk in materiële dingen... maar ach, ik word er écht wel blij van.
Nog meer materieel geluk uit dezelfde Scandinavische winkel. We zochten al een hele poos een nieuwe zetel. We wilden een licht en luchtig exemplaar en ik wil ook graag een brede zit, zodat ik met opgetrokken benen in de zetel kan zitten. En dan kunnen we ook 'gezinshangen' in de zetel. Heerlijk lijkt me dat. Gewoon rechtzitten in de zetel, is niets voor mij. Op een stoel trouwens ook niet. Ik moet manlief ter plaatse nog gaan overtuigen, en ook de kleur is me nog niet duidelijk. Maar tot er een 'duurzamer' exemplaar kan komen (lees, als Hummeltje ouder is, er geen pap meer in drinkt en er geen springkasteel meer van maakt), kan deze zetel wel voor de nodige gezelligheid zorgen, denk ik.
En nog wat Ikea-vrolijkheid. Deze 3D kerstboompjes mogen in de kerstperiode ons huis opvrolijken. Ik wil er zelf niet van eten (nog steeds suikerarm bezig, jawel), maar ik stel me voor dat het übergezellig kan zijn als je bezoek of gezin van de kerstversiering kan proeven. Hoewel... na een proefsessie ziet het er wellicht niet meer uit.
Ikea. Ik heb er een soort haat-liefde verhouding mee. Nu ikzelf soms iets rationeler kan denken, slaat het over naar liefde, omdat ik beter kies. Denk ik. Meestal.
Er is nog een andere winkel die me blij heeft verrast. Ze hebben er verse kruiden die érg lang goed blijven. Ze hebben (of hadden?) goedkope én (op het eerste zicht) goede kokosrasp, zonder toevoegingen. De stukjes zijn wat groffer, maar dat heb ik net graag. Ik kocht er meteen een voorraad van. Ook het fruit en de groenten kunnen me bekoren en ze verkopen kip van (beweerde) biologische oorsprong. Dit is dus wel écht een ontdekking. Bovendien biedt de winkel ook een milieuvriendelijke en grote tas aan. Zo eentje waar niét alles uitvalt en die niet doorscheurt als je eens deftig hebt gewinkeld. Dus, ik beken: ik ben voorzichtige fan van de Lidl tot nadere evaluatie.
Oktober is haast voorbij, en nog steeds eet ik behoorlijk suikervrij. Ook dit is een beetje meer gelukkig zijn. Van de zin naar (zoete) tussendoortjes, raak ik echter niet verlost. Ook niet makkelijk met een kleuter die alle biologisch uitziende zoetigheden wegwuift en me dus moreel verplicht om ander lekkers in huis te halen. Met deze snoepjes vond ik een (zééér dure), maar lekkere oplossing: Raw chocolat pralientjes van Lovechock. De amandelnootjes met chocola en kaneel van hetzelfde merk vind ik nog lekkerder, maar dat doosje was daardoor al leeg voor ik er een foto van kon maken. De doosjes zijn ook met zorg gemaakt. Dat maakt het 'af' voor mij.
En dan waren er nog zoveel andere grote en kleine gelukjes in oktober:
- de mooie complimenten over onze lieve jongen in de klas.
- de vaststelling dat zijn juffen hem heel goed begrijpen en hem de aandacht en zorg geven die hij nodig heeft. En dat hij daardoor sprongen maakt, en vooral gelukkig is.
- horen hoe Hummeltje zegt: 'doe maar rustig, mams'. Al is deze zin érg zeldzaam, en klinkt het meestal als 'jij moet .... '.
- het 'mag ik je wat vragen'-boekje dat ik aan papa gaf, en heel snel terug kreeg met zulke prachtige verhalen. Ik kon lezen hoe de opvoeding van mijn grootouders, doorgedrongen is in mijn eigen opvoeding. Ik las hoe papa, ondanks de breuk met mama, haar dankbaar blijft. Een document om voor altijd te bewaren op een ereplaats.
- eindelijk weer een Scandinavische serie in de DVD-speler hebben om naar te kijken met manlief: 'the Legacy'. En na elke aflevering willen verder kijken en mekaar proberen te overtuigen om toch maar te gaan slapen. En dan al uitkijken naar de volgende dag dat het 'verantwoord' lijkt om in de zetel te gaan hangen.
- naar Leuven gaan zonder echt nieuws, en daardoor uitstel krijgen tot einde november om weer in stress te moeten gaan. Geen nieuwe behandeling, en dus bijkomende recuperatietijd. En dan vergeten te rusten en altijd hees zijn. Maar daar niet zoveel mee inzitten. En terug starten met de behandelingen bij de 'tai-chi-kinesist'.
- na maandenlang wikken en wegen welke decoratie in onze gang mooi zou zijn, gewoon gekozen voor een explosie van knutselwerkjes van Hummeltje. En dan vaststellen dat het niet beter had gekund.
- en nog zoveel momenten die ik nu niet weet. En die er voor iemand anders nog minder toe doen dan heel deze post. En die ik daarom lekker voor mezelf hou.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten