maandag 19 oktober 2015

Geen terugmatch meer

De voorbije weken ging alles van kwaad naar erger. Het hoge, allesgevreesde woord is gevallen. Tijd is vanaf nu heel kostbaar. Tijd is eindig geworden. 
En net na dat onwerkelijke nieuws, mocht ik een zogenaamde 'kleine' ingreep ondergaan. Nooit had ik zoveel pijn. Nooit, in de voorgaande zoveel opnames, was ik zo verdoofd. Beide letterlijk en figuurlijk. En dan denk je dat het eindproces is ingezet. Als je daar bewegingsloos ligt, nauwelijks in staat om je bed te verlaten. Als je nadien het ziekenhuis verlaat, nog steeds 'onder invloed' van de vele medicatie en verdovingen en je nieuwe ondersteunende dagelijkse dosis pillen (angstremmers). Ik loop als een zombie door het huis, en moet het vertrouwen vinden dat dit niét het einde is. Nog niet. Dat er nog iéts is om voor te vechten. Dit is moeilijk. Dit lijkt onmogelijk. Maar wij staan ervoor. 
En dan moet je de wereld nog in. Dan zie je alle blikken bezorgd jouw richting uitgaan. Om maar te zwijgen van goede bekenden, die zelfs geen gesprek durven aan te gaan. Alsof elke ontmoeting de laatste met je kan zijn - en dan ben je pas écht bang dat dat zo zal zijn. Want dat is toch niet wat de dokters hebben gezegd? Toch? 
Zoals steeds zoek ik in deze chaos een weg. Een weg nergens heen. Een weg tussen de mensen die mij het dierbaarst zijn. Die niets van me verwachten en me tijd geven. Tijd die ik eigenlijk niet heb. 
Ik blijf veel thuis, tussen de muren die ik nu wél veilig vind. Dichtbij mijn mannen die me rust geven. Ik kook een beetje, knutsel hier en daar, en hou me recht. Ik breng Hummeltje naar school en ga hem halen. Voor het eerst sinds jaren staat mijn brein stil. Geen overload aan ideeën. Geen creatieve zolderkamer. Zelfs het typen van dit bericht duurt uren. 
Terwijl ik nu verondersteld word te genieten. Van élk moment. Van élke dag. Van élke beleving. Net nu staat alles stil. Ooit zei ik dat ik mijn eigen contradictie ben. De wereld heeft me ingehaald. 

8 opmerkingen:

  1. De woordenstroom in mijn hoofd valt stil bij dit bericht. Ik ken je niet, doch volg al enige tijd jouw en hummeltjes wedervaren. Ontij heeft jullie bereikt. Ik wens jullie veel sterkte, moed, en vooral veel tijd...

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Dat is inderdaad niet wat de dokters hebben gezegd als ik je vorige berichten lees! Toch? Komop Saartje, verlies de moed niet!! Hier brandt een kaarsje voor je en we duimen onze vingers eraf. Dit mag niet gebeuren en zal niet gebeuren! Dikke knuffels xxx

    BeantwoordenVerwijderen
  3. .....

    Ik ben stil voor jou.

    Meid, zo gevreesd, toch gekomen. Ik had er net als jij misschien, gelijk geen goed gevoel bij. Het klonk zo ernstig. En sowieso vertrouw ik deze rotziekte voor geen meter. Je hebt je er zo dapper doorheen geslagen steeds, geprobeerd hoop te houden en sterk te zijn. En dan toch, zo onverdiend. Maar verdienen is onzin in dit kader natuurlijk. De ziekte doet zn eigen ding :(:(:(

    Wat schrijf je het mooi op. Hopelijk haal je er nog wat uit, om dat hier te doen. Veel sterkte.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Lieve Swiet.
    De stilte na je laatste blogpost van 30 september gaf me al geen goed voorgevoel.
    Ook al ken ik je niet IRL, dit te moeten lezen laat ook mij héél stil en verdrietig worden ... Rot-K !!!
    Ik wens je heel veel sterkte, een flinke dosis moed, mega-véééééél kwali-tijd met Hummeltje, je man en iedereen die je dierbaar is, maar vooral ook alles wat je op deze moment misschien toch nog een beetje gelukkig kan maken.
    Ik duim voor jou en je liefsten. Dikke knuffel en x I.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Het was (begrijpelijk) zo stil.
    Ik dacht zo vaak al aan jullie en hoe het nu zou gaan, wilde niet moeien of te nieuwsgierig overkomen.
    Ik kwam vandaag eens piepen op je blog... en werd stil.
    Lieve Saartje, ik wens je de tijd, de momenten om te genieten, de rust met je mannen, het beleven van de kleine dingen, .... Ik wens je nog zoveel 'meer'.


    BeantwoordenVerwijderen
  6. Saartje, ik schrik als ik dit lees, woorden schieten te kort om mijn gevoel naar jullie te verwoorden. Ik wens jullie vooral veel kwali-tijd. Veel sterkte en heel veel moed. Liefs en dikke knuffel, Marleen

    BeantwoordenVerwijderen