Geen terugmatch meer

De voorbije weken ging alles van kwaad naar erger. Het hoge, allesgevreesde woord is gevallen. Tijd is vanaf nu heel kostbaar. Tijd is eindig geworden. 

En net na dat onwerkelijke nieuws, mocht ik een zogenaamde 'kleine' ingreep ondergaan. Nooit had ik zoveel pijn. Nooit, in de voorgaande zoveel opnames, was ik zo verdoofd. Beide letterlijk en figuurlijk. En dan denk je dat het eindproces is ingezet. Als je daar bewegingsloos ligt, nauwelijks in staat om je bed te verlaten. Als je nadien het ziekenhuis verlaat, nog steeds 'onder invloed' van de vele medicatie en verdovingen en je nieuwe ondersteunende dagelijkse dosis pillen (angstremmers). Ik loop als een zombie door het huis, en moet het vertrouwen vinden dat dit niét het einde is. Nog niet. Dat er nog iéts is om voor te vechten. Dit is moeilijk. Dit lijkt onmogelijk. Maar wij staan ervoor. 

En dan moet je de wereld nog in. Dan zie je alle blikken bezorgd jouw richting uitgaan. Om maar te zwijgen van goede bekenden, die zelfs geen gesprek durven aan te gaan. Alsof elke ontmoeting de laatste met je kan zijn - en dan ben je pas écht bang dat dat zo zal zijn. Want dat is toch niet wat de dokters hebben gezegd? Toch? 

Zoals steeds zoek ik in deze chaos een weg. Een weg nergens heen. Een weg tussen de mensen die mij het dierbaarst zijn. Die niets van me verwachten en me tijd geven. Tijd die ik eigenlijk niet heb. 

Ik blijf veel thuis, tussen de muren die ik nu wél veilig vind. Dichtbij mijn mannen die me rust geven. Ik kook een beetje, knutsel hier en daar, en hou me recht. Ik breng Hummeltje naar school en ga hem halen. Voor het eerst sinds jaren staat mijn brein stil. Geen overload aan ideeën. Geen creatieve zolderkamer. Zelfs het typen van dit bericht duurt uren. 

Terwijl ik nu verondersteld word te genieten. Van élk moment. Van élke dag. Van élke beleving. Net nu staat alles stil. Ooit zei ik dat ik mijn eigen contradictie ben. De wereld heeft me ingehaald.