Het begin van geen einde

De eerste chemo druppelt mijn lijf in. De eerste chemo van een oneindige reeks, en dat maakt het grote verschil met al de vorige chemo's. En dat maakt ook dat het minder goed te verdragen is. Gisteren leek het mee te vallen. Weinig tintelingen in mijn vingers. Af en toe een beetje misselijkheid en hoofdpijn en enkel 's avonds een onweerstaanbare uitputting, die dan ook eindigde in een 2,5 uur durende avond-dut in de zetel. Vannacht was het anders. De misselijkheid hield aan en ik kon daardoor mijn draai niet vinden. Mijn hoofd ontplofte van de hitte, en ik kon 's morgens nauwelijks uit bed geraken. Maar nu ik gewassen en aangekleed in de living zit, lijkt er toch een druppel energie in mijn lijf te zitten. Ik zorg voor een dagplanning, ook al zou ik liefst in de zetel liggen en blijven liggen. Ik wil niet passief zijn, nu nog niet. Dat komt later wellicht nog meer dan genoeg. Nu wil ik alles nog uit mij persen, alles dat ik enigszins nog kan. 
Onze weekenden zijn ook lekker volgepland en het lukt ons om een redelijk normale omgang te hebben met mensen dichtbij ons. Straat- en winkelcontacten daarentegen kunnen me nog van mijn melk brengen en de goedbedoelde reacties maken me vaak bang. Maar thuis is eigenlijk gewoon thuis. Ik verbaas er me over hoe flexibel de menselijke geest is. Hopelijk kan die geest mijn lichaam vandaag vooruit trekken.