Dorus en Storm

De lente laat zich maar heel fragmentarisch zien, en ik ben nogal weergevoelig. En wat kan je dan, met al die regen? Erin spelen, zou een goede optie zijn. Alleen zijn wij volwassenen ons kind-zijn teveel verloren. Ik hou het toch in mijn achterhoofd...

Je kan ook zon brengen door je te verheugen op iets. Echt, dat werkt! En het neemt tijd, je verheugen. Hoe gek het ook klinkt, ik verlies er uren aan. Of ik win ze, het is maar hoe je het bekijkt.

Op de scan verheug ik me niet - al hoop ik dat ik dat achteraf gezien wél had kunnen doen. Nee, het is iets anders. Het zijn twee andere. Ze zijn wollig. Harig. Knuffelachtig. De ene nog speels, de andere al minder. 

Manlief zou ze nooooit in huis halen. Niet één! En nu toch twee exemplaren - of hoe ik blijkbaar over overtuigingskracht beschik. Ze houden me bezig: een kussensloop maken in een fleece stof, de tafelpoot inpakken met sisal-touw, regelmatig gaan kijken, aaien, kennis maken. 

Dorus en Storm: wij zijn er klaar voor! Tot binnenkort!