Weet je wat ik nu écht vervelend vind? Die uitersten. En dat ze elkaar zo snel opvolgen. De ene dag loop je boordevol energie rond in Dublin en de volgende dag lig je aan de chemo en voel je bij elke druppel die in je komt, twintig druppels energie uit je lijf lopen. Al de plannen die je maakte, kan je meteen in je achterzak stoppen, voor onbepaalde tijd, en je huis transformeert van opgeruimd nest (manlief had tijdens mijn afwezigheid zijn best gedaan), weer naar een rommelkot vol onafgewerkte beginselen. En dan moet je maar weer afwachten tot je lijf terug vol energie stroomt.
Hetzelfde gebeurt rond scan-tijd, maar dan zoveel keer uitvergroot. Na het verwerken van de uitslagen, hervind je je levenslust en kan je grotendeels 'vergeten'. Maar dan sluipt, een maand voor de volgende scan ongeveer, de angst weer binnen. Geniepig als ie is, kruipt ie in je ledematen, je hoofd, je oren en ogen, tot je verstijft en geen kant meer op kan. Je verlamt en, als je gelukt hebt, herneem je weer je leven, mocht dat je na de scan weer gegeven zijn.
En dit heen-en-weer-gaan is het meeste waarop ik nog kan hopen. Dat dit ritme nog even blijft. Wat kan een mens toch - gedwongen - raar zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten