wakkere nachten

Het is niet dat ik bewust pieker. Het is niet dat ik niet moe ben. Het is een lichamelijke onrust, die wellicht door de onbewuste geest is gestuurd. Het wachten op het voorstel voor een nieuwe therapie? (De laatste chemo werkt niet meer. Mijn cellen waren weer eens te slim en hebben een ontsnappingsroute gevonden - het lijkt wel of het verstand dat vroeger in mijn hersenen zat door de tumoren wordt opgeslorpt of zo. Dan stopt het wel eens, want zo oneindig was/is dat verstand gelukkig niet :-)).

Enfin ... de nachten. Mijn voeten kruipen van links naar rechts, van boven naar onder. Benen strekken en buigen. Handen murwen zich onder mijn kussen, terug ervandaan. Tweede arm ligt altijd in de weg en nu nog meer. Mijn kussen is te warm, te koud, en weer te warm. Ik lees wat, tot mijn ogen toevallen. Leg mijn boek weg. Leg mijn hoofd neer. En lig vervolgens weer te draaien en te keren met open ogen.  Ga in de zetel in de living liggen om manlief toch wat rust te gunnen. Zet de domste dingen op, met van dat vervelend Amerikaans lawaai, en val daar van in slaap. Tot kat Dorus besluit een sprong op mijn buik te wagen of mijn nek niet meer in de plooi ligt of het Amerikaanse lawaai weer de weg naar mijn onbewuste oren heeft gevonden. Dan maar weer mijn bed in - het is dan meestal zes uur in de ochtend, om dan om half zeven - als de wekker gaat - eindelijk heerlijk te liggen slapen. En op te moeten staan. Grrr.

Zo'n nachten. 

En dan denk je, nu ik toch wakker lig, kan het niet zo'n kwaad dat zoonlief ziek is. Ik ben toch wakker, en kan dan maar beter van nut zijn. Maar élk uur, letterlijk élk uur, de emmer voor hem houden, zijn mondje proper vegen, het zweet wegwassen en wegsussen, dat kan zelfs een half wakkere ziel niet volhouden. Gelukkig was het maar één nacht van dat. Zelfs maar een halve nacht, want manlief was zo slim en attent om de zorg voor hummetje in  shiften te verzorgen die nacht. 

Het moet doorbroken worden. De cirkel. De onrust. Wat nieuws van de prof deze week kan helpen. En morgen wil ik nog eens achter de naaimachine kruipen. Nog maar eens dat voornemen. En ik ga naar mijn kinesist. Tai-chi doen. Ademhalingsoefeningen. En nog eens voelen dat ik dat gewoon veel vaker moet doen, en volhouden.

Maar nu de zetel in. Lekker knus bij Hummeltje zitten. Voor zolang mijn rusteloze ziel het dult.

(update: douche genomen, nep-snickers gemaakt, gedweild, gestofzuigd - in andere volgorde - , was geplooid, even gezeten, weer opgestaan, sapje gemaakt, boke gegeten, boek genomen, twee regels gelezen. Nu ja, zo gebeurt er toch wat vandaag.)