Het was niet echt onverwacht, en het kwam ook niet hard aan. Het tussendoortje heeft de ziekte niet ingeperkt. Integendeel. Een duidelijke toename. Acceleratie zelfs. Dat klinkt niet best. En voor het eerst lijk ik de ziekte ook écht te voelen. Wanneer ik diep ademhaal blokkeert mijn ribbenkast verdere beweging, en in mijn rechter schouder voel ik stralingspijn. Dat is eng. Maar verder voel ik me prima. Bijna in topvorm zelfs.
Het is allemaal vreemd. Ik voelde geen teleurstelling gisteren. Ik heb geen traan gelaten. Misschien is het dat ook wel: gelatenheid. Bijna voorspelbaarheid. De droom die ik koester, is al kapotgeprikt. Ik heb ook niet het gevoel dat ik plots met vanalles nog in gang wil schieten. Of misschien is gewoon alles wel zoals ik het wil. Dat is mooi.
Maar nu schrijf ik precies over het einde, en dat is het volgens iedereen rond me helemaal niet. Ik begin volgende week aan een volgende kuur. Iets helemaal nieuw voor mij. Een product dat specifiek werkt rond een bepaald kenmerk dat in mijn letsels is gevonden. Iets dat in een studie haar diensten al bewezen heeft. Een wekelijkse baxter en dagelijkse pilletjes. Het zou me niet onmetelijk moe maken (oef!), maar het belooft wel terug mijn jeugdpuistjes-gezicht (bah!) en ... hoe kan het ook anders: diarree. Als het dat maar is... Dus we gaan er nog eens voor. En we kruisen de vingers en tenen voor opbeurend nieuws over zo'n acht weken.
En in tussentijd...
is een beetje ikea alles wat ik nodig heb ...
(en mijn ventjes en mijn kat en zo ... )
Dit, en een onbewerkt houten ladekastje, dat ik, volledig uit balans, maar toch in harmonie, okergeel ga verven. Dus toch wat aan de gang ...
Ach meid, gatverdamme. Dank aan je gemoed, dat je rustig laat zijn. Geniet van de jouwen, geef ze je beste en geniet hopelijk van zoveel mogelijk dingen.
BeantwoordenVerwijderenHet is maar fijn dat je nu rustig kunt zijn. Ik hoop dat je niet te erg af hoeft te zien met dit medicijn, maar dat het je nog goede, mooie tijd brengt.
Veel liefs en sterks gewenst.