Ik durf het bijna niet te schrijven, maar sinds ik op 29 december opnieuw gestart ben met de medicatie, gaat het redelijk goed. Veel heeft ermee te maken dat te vlotte stoelgang voorlopig maar één keer is voorgekomen, en sindsdien mooi onder controle blijft. Heel af en toe sluimert een soort lage buikpijn, maar ook deze slaagt er niet in zich door te drukken. Prima zo dus. Alleen de moeheid laat van zich horen (en dan kan ik wel eens scherp of net heel plat uit de hoek komen - vergeef me daarom de titel van deze blogspot). Vooral 's morgens heeft ze me in haar greep, en ik raak dan ook maar moeilijk uit mijn bed. Daarna heb ik heel wat heen en weer geslof nodig, voor ik echt aan een dagtaak kan beginnen. Ik vind dit behoorlijk vervelend, maar het is nog enigszins te verdragen.
Wat minder te verdragen, is het gemoed van Hummeltje. We gaan door een behoorlijk heftige periode met hem. De technieken die anders een positief effect op hem hebben, missen nu elk doel, en haast iedere avond mondt uit in een heus gevecht. En dat mag je bijna letterlijk nemen. Manlief en ik weten er ons geen raad meer mee, en gaan dus weer op zoek naar aangepaste hulp. Want zoals het nu gaat, is er nog weinig vrolijkheid in het opvoeden te bespeuren. Het is ook moeilijk om het verhaal achter het gedrag voor ogen te blijven houden, en met een hulpvaardige openheid naar Hummeltje te blijven kijken. En toch moeten we precies dat doen, want ik weiger op te geven. Ik weiger me neer te leggen bij zijn moeilijke historie. Ik zal blijven proberen om al mijn liefde aan hem te geven, in de hoop dat hij ooit zal zien hoe mooi hij is. Maar het vergt nu erg veel, en die energie hebben we niet altijd.
Eén van mijn voornemens is om een hobby voor Hummeltje te zoeken. Iets waarin hij zijn energie kwijt kan. Ezeltjes verzorgen is voornamelijk een zomerse activiteit, dus moeten we voor de winter een alternatief zoeken. Een ploegsport is niet aan hem besteed, en ook sporten die focussen op motorische vaardigheden, schrikken hem af. Hij heeft veel kracht en een heel sportief lichaam. Wij dachten al aan judo, karate, muurklimmen, trampolinespringen of circustechnieken. Dit laatste vooral omwille van de zorgende omkadering. Heeft er iemand nog goede ideeën? Dan horen wij dat heel graag!
Hey Saartje,
BeantwoordenVerwijderenIk vind het zo knap hoe jullie het doen. Opvoeden blijft een uitdaging en ook echt bij kinderen met een minder moeilijke historie... Ik weet me soms ook geen raad, elke ouder heeft dat wel eens...
Hij gaat dat zien, hoe mooi hij is! En hij gaat jullie zo enorm dankbaar zijn (dat is hij nu ook, hij kan het alleen misschien even geen vorm geven op de juiste manier!).
Karate is een fijne sport. Ons twee oudste doen dat.
Motorisch is mijn oudste zeker ook niet de sterkste (denk maar aan hinkelen bijvoorbeeld, dat kan hij nog altijd niet zo geweldig goed, en een nieuwe fiets geeft ook nog wel problemen!)
Als je graag eens contact neemt met de Sensei van onze club, laat je het maar weten.
Het is een heel aangename man.
Karate is aangenaam en constructief uitdagend.
Ons zoontje was net voor de kerstvakantie ook uit zijn doen. Doodmoe van de lange eerste trimester kreeg hij een grote mond! Echt hè, W!
Ik wilde hem de karate doen overslaan omdat hij zo moe was, maar dat wilde hij absoluut niet!
De routine in hun training, die toch speels en uitdagend is, daar haalt hij zijn rust uit.
Ik geloof dat ze een maand mogen meedoen voor te betalen.
Ik raad aan om in Overpelt op vrijdag te gaan, is rustiger dan in Eksel.
En hij zou met ons mee kunnen rijden op moeilijkere momenten.
Pfff ik bedenk me net, kan beter eens een keer thee komen drinken in plaats van een reactie te typen! ;)
Liefs
Geen tips, hier zijn de hobby's zwemmen en tennis. Motorisch is mijn oudste niet sterk. Ze raakt zelden een bal, maar ze doet het graag. Dan denk ik maar, zolang het leuk blijft.
BeantwoordenVerwijderenMaar hier ben je natuurlijk niets mee. Lijkt me pittig. Hopelijk vinden jullie snel een leuke hobby!