Er is een tijd geweest dat ik het DVO forum dagelijks bezocht. Na een tijdje heb ik eens een vraag gelanceerd, en enkele 'lotgenootjes' gevolgd en ervoor gesupporterd. Maar het forum is zo druk bezocht (terwijl rond me iedereen met een vingerknip zwanger lijkt te worden), dat ik de conversaties niet kon bijhouden. En de enerie ontbrak me om iedereen aan te moedigen, al deed ik dat innerlijk wel.
Ik heb het forum nog regelmatig geopend. Vooral het adoptieluik. Soms IVF. Al wil ik dat liever nog ver weg houden. Of zonet, het IUI-forum. Het is er vruchtbaar gebleken de laatste maanden. (Gelukkig maar!) Was ik beter nog wat gebleven? Had ik ook een zesde poging moeten ondernemen? Want die zesde keer blijkt nu wel eens succesvol. Iemand die zowat 'gelijk liep' met mij zelfs. Prachtig nieuws! Als je het iémand gunt! En toch knaagt het ook, ongewild ... Ik had nooit gedacht in deze situatie terecht te komen. Nooit gedacht dat het me elke minuut van elke dag zou bezighouden. Zou beheersen zelfs. Mijn leven staat stil.
Ik denk wel eens dat ik ook beter terug (virtueel) zou converseren. Kletsen. Luisteren. Me begrepen voelen, of kunnen herkennen en erkennen wat anderen voelen. Supporteren. Meevoelen. Misschien ga ik nog wel eens terug.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten