Wie al een tijdje meeleest, heeft wellicht begrepen dat we de richting van pleegzorg zijn ingeslagen. En van adoptie, maar dat is nog vaag en heel ver weg. Pleegzorg niet. De selectie loopt, de curus is gestart en het moment waarop we zullen weten of het voor ons is weggelegd, komt dichterbij. Hiermee ook de angst voor een 'nee', zo ben ik dan ook weer. Ik ben heel erg enthousiast over onze keuze, en het heeft me ook doorheen de voorbije maanden geloodst. Maanden op een splitsing, ivf, niets, adoptie, pleegzorg, ... Er zijn nog geen knopen doorgehakt. Stel dat de selectie op niets uitdraait, dan komt de medische molen weer op gang, denk ik. Maar intussen verdwijnt het uit ons zicht. Verder en verder weg. Een opluchting. En toch ... ik rouw. Ik rouw om het stukje vrouw-zijn dat ik lijk te verliezen. Nooit had ik er écht van gedroomd, zwanger zijn, en nog steeds niet. Een kindje opvoeden, dat wel. Maar toch moest ik vanmorgen slikken toen ik bedacht dat de broek die ik aanhad, praktisch zou geweest zijn bij een prille zwangerschap. Dat de te grote kleren die ik ooit had bijgehouden (je wist maar nooit), weg mogen. Ik stond even stil toen ik besefte dat het voedingsschema van de acupuncturist een ander doel moet kiezen.
Wat ongerust vraag ik me af hoe andere mensen pleegzorg zouden zien. Voor ons zou het alles zijn, net als een geboorte. Maar niet met 9 maanden zichtbare 'groei', niet met ontvangst in het ziekenhuis, niet met geboortekaartjes en doopsuiker. En hoe zit het met meter en peter? En met oma en opa? Ik neem afscheid van de fantasieën die ik had. Niet dat het daarom draaide, zeker niet. Maar het hoort zo bij kinderen krijgen. En dus misschien niet meer bij ons. En dat voel ik.
Ik laat nu nieuwe fantasieën groeien. Die wel bij ons passen. En die net zo mooi zullen zijn. En dan droom ik weer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten