We waren vanavond uitgenodigd voor een overschotje barbecue bij de buren. In het verrassend gezelschap van toffe mensen. Ik kan daarvan genieten, zo midden in de week weg van huis (al is het maar aan de andere kant van de heg), gewoon gezellig samenzijn. En toch ... Op een gegeven ogenblik had ik het gehad. De verhalen over ski-reizen die moeilijker te plannen zijn omdat de reisgenoten kleine kinderen hebben. De verhalen over de fratsen van de kinderen op school. Over hoe moeilijk die puberteit wel is. Maar ach, de verhalen, die steken niet. Het waren vooral de blikken van de toehoorders, een portie medelijden in mijn richting. En meer nog, het zwijgen bij de blik.
Ja, ik zou graag mee kunnen vertellen. Ja, ik verlang er ontzettend hard naar en ja, ik voel dat op zo'n avond. Maar zwijg het niet dood. Alsof je roert in een kopje koffie, en het lost niets op.
Ja, ik zou graag mee kunnen vertellen. Ja, ik verlang er ontzettend hard naar en ja, ik voel dat op zo'n avond. Maar zwijg het niet dood. Alsof je roert in een kopje koffie, en het lost niets op.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten