donderdag 14 juli 2011

zonder dikke buik

We staan voor de boeiendste en meest vervullende weken/maanden van ons leven. Ik heb een week op wolkjes geleefd. Toch kan ik het niet helpen dat ik me soms nog klxxx voel. Ik lees het ook bij lotgenootjes die na heel lange, moeilijke jaren eindelijk zwanger zijn. Wel, het moet zoiets zijn, maar dan een beetje anders. Een stukje verdriet dat achter blijft.
Zwanger zal ik (wellicht) nooit zijn, en daar heb ik me helemaal mee verzoend. Maar toch krimpt mijn maag, soms, wanneer ik een dikke buik zie. Niet echt om die zwangerschap en al wat daarna komt - voor mij is dat niet zozeer het verschil. Maar om een of andere reden blijft die dikke buik me porren. De vreugde errond, die mensen écht begrijpen. Het groeiproces lettelijk en figuurlijk, en iedereen groeit mee. Mensen vragen hoe het met je gaat, of de kamer al klaar is, doopsuiker al gekozen, hoe je je voelt...  Dat vragen ze niet aan mij. (Of nog niet, laten we eerlijk zijn, zo algemeen bekend is het ook nog niet. Dus wat niet is, kan zeker nog komen).  Het kamertje wordt ook klaargemaakt, welkomstgeschenkje gekozen, en ik voel me emotioneel en super gelukkig. En af en toe ook bang. En soms verdrietig. We nemen ook een beetje afscheid. Van de weg die we  hebben bewandeld. Van een zwangerschap. Van een stukje vrouw-zijn, denk ik soms.
Maar dat zie je niet, en zeg je ook zomaar niet. Het past niet bij goed nieuws. En wat dat goede nieuws nog betreft, zeg nu zelf, zou jij die vreugde écht begrijpen? Want wat is een pleegouder-in-wacht zonder kindje of dikke buik? Zeer abstract, toch?

4 opmerkingen:

  1. Gisteren kreeg ik de vraag of ik ooit voor draagmoederschap zou kiezen moest ik niet zelf zwanger kunnen worden. Ik heb geantwoord "neen". Ik wil zelf het gevoel van zwanger zijn meemaken. En dat gevoel dat jij hebt, snap ik maar al te goed! Zelf zijn we nog maar anderhalf jaar aan 't proberen, maar 't is ook nog altijd niks. Zelfs geen simpele eisprong. Ik voel mij nu al falen, als vrouw... Ik denk dat je er niet alleen voor staat. Groetjes.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Lieve Swiet,
    ik kan me echt heel erg goed voorstellen hoe je je voelt, zelfs al heb ik nu makkelijk praten. Maar je gevoel is echt herkenbaar, het gevoel van een gemis, iets dat niet 'vol' is, niet 'heel', hoe gelukkig je ook gaat zijn met je pleegkindje(s) en hoe gelukkig zij ook gaan zijn met jou. Het is iets anders. Ik zou er zelf ook geen woorden op kunnen plakken denk ik. Het is iets dat je voelt als je geconfronteerd wordt met het 'niet zwanger raken', waar je geen woorden aan kan geven maar dat o zo sterk is. Ik denk dat je zeker niet alleen bent, heb het ook zo vaak van lotgenootjes gehoord en gelezen. Je beschrijft het eigenlijk wonderlijk goed zoals je het schrijft. Ik weet niet of er raad bestaat, of dat er iets op te zeggen valt... Gewoon misschien: blijven voelen wat je voelt, blijven stilstaan daarbij, en tegelijk blijven doorgaan. Want ooit gaat de deur open in je hart voor een heel concreet pleegkindje... Ik hoop dat die tijd snel mag komen...

    Dikke knuffel
    xxx

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Dank je wel voor de lieve reacties. Toen we vorige week aan een vriendin vertelden dat we nu officieel pleegouders-in-wacht zijn, zei deze vriendin spontaan: "dus je bent nu eigenlijk op een manier in verwachting? Proficiat! (en al glimlachend) Heb je al kwaaltjes"? Misschien een beetje onnozel, maar die reactie heeft me zo blij gemaakt. Zij begrijpt het.

    BeantwoordenVerwijderen