De tweede ontmoeting. Het begon aan zijn bedje. Hij nog helemaal in dromenland. Wij de boemannen die hem mochten/moesten wakker maken. Gelukkig geen ochtendhumeur (lees: middaghumeur), maar snel een wakker hummeltje rechtop in bed. Ik mocht hem eruit tillen en zijn kleertjes aandoen. Hij huilde helemaal niet en leek al vertrouwd. Het begint duidelijker te worden dat hij dit nog heeft bij iedereen, en dat het dus een aandachtspunt wordt om hem te leren hechten aan enkele vertrouwenspersonen. Maar daar is aan gedacht bij pleegzorg. Er stond namelijk al een nieuwe uitdaging voor ons klaar: het gevecht met de fruitpap, die hij sinds kort eigenlijk niet meer wil. Petit Gervais was de noodoplossing, en gelukkig maar. Wat hebben we geleerd? Eten gaat niét snel. Eten hoort niet noodzakelijk in de mond, volgens hem. En propere kleren schrijf ik vanaf nu op mijn buik. Onbegonnen werk. Maar wel een amusante, liefdevolle bezigheid. Voor de rest hebben we gespeeld. Hij achter twee of drie loopwagentjes. Wij achter hem. Af en toe de obstakels uit de weg ruimen (tijdig te doen als je de buurt niet wakker wil maken, zo blijkt). Deze tweede keer leek veel op de vorige, maar het voelt al zo anders. Ik kijk nu al uit naar de volgende bezoekdag. Ik kijk voortdurend naar zijn fotootje. Ik wil mijn fierheid over hem aan iedereen tentoonspreiden. Ik mis manlief, met wie ik dit kan delen (maar die nu op cursus is). Ons hummeltje kruipt ons nestje binnen ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten