Zo jong en al zoveel moeten meemaken. We beginnen te voelen wat het is, pleegzorg. Waarom het toch zo anders is. Hij zoekt vertrouwen. Begint de vaste grond die hij eindelijk had, kwijt te raken. Moet bij ons een nieuwe bodem vinden. Hij speelt niet langer mooi alleen, maar zoekt mijn aandacht en spel. Hij wordt 's nachts onrustig wakker. Dromen? Hij is moe en raakt snel gefrustreerd. Maar hij steekt zijn armpjes naar ons uit. Hij lacht wanneer hij ons ziet. Hij zoekt ons als hij verloren is. Hij geniet van aandacht. En hij schaterlacht! Tot nu toe beschreef ik hem als vrolijk, pienter, zelfstandig. Dat is hij allemaal nog steeds. Maar vandaag voeg ik er 'breekbaar' aan toe. Veiligheid wordt het sleutelwoord.
Wat schrijf je mooi over je pleegkindje! Mooi om te lezen hoe graag je dat kindje ziet. Heb je enig idee hoelang hij bij jullie mag blijven?
BeantwoordenVerwijderenInderdaad, zijn zo gekende ondergrond verdwijnt. Hopelijk slagen jullie er in hem terug wat standvastigheid te bieden. Maar ik heb er alle vertrouwen in. En als ik één tip mag geven (maar ik weet ook niet of je dat zo voelt): heb geen medelijden met hem ... Dat zou hem niet ten goede komen!
BeantwoordenVerwijderen