zondag 25 september 2011

huisje, tuintje, boompje, kindje

Hij kroop op ons gras, wandelde over ons paadje, bestudeerde het tuinhuis, at aan onze tafel. Hij was hier en liet poeders liefde achter. Zo sijpelt het binnen, het gevoel dat we al een beetje verbonden zijn. En vandaag mogen we nog echter 'gezinnetje' spelen. Een hele dag met ons hummeltje, en dat in veel beloofde zon. Kan het leven mooier zijn?

woensdag 21 september 2011

de tweede keer

De tweede ontmoeting. Het begon aan zijn bedje. Hij nog helemaal in dromenland. Wij de boemannen die hem mochten/moesten wakker maken. Gelukkig geen ochtendhumeur (lees: middaghumeur), maar snel een wakker hummeltje rechtop in bed. Ik mocht hem eruit tillen en zijn kleertjes aandoen. Hij huilde helemaal niet en leek al vertrouwd. Het begint duidelijker te worden dat hij dit nog heeft bij iedereen, en dat het dus een aandachtspunt wordt om hem te leren hechten aan enkele vertrouwenspersonen. Maar daar is aan gedacht bij pleegzorg. Er stond namelijk al een nieuwe uitdaging voor ons klaar: het gevecht met de fruitpap, die hij sinds kort eigenlijk niet meer wil. Petit Gervais was de noodoplossing, en gelukkig maar. Wat hebben we geleerd? Eten gaat niét snel. Eten hoort niet noodzakelijk in de mond, volgens hem. En propere kleren schrijf ik vanaf nu op mijn buik. Onbegonnen werk. Maar wel een amusante, liefdevolle bezigheid. Voor de rest hebben we gespeeld. Hij achter twee of drie loopwagentjes. Wij achter hem. Af en toe de obstakels uit de weg ruimen (tijdig te doen als je de buurt niet wakker wil maken, zo blijkt). Deze tweede keer leek veel op de vorige, maar het voelt al zo anders. Ik kijk nu al uit naar de volgende bezoekdag. Ik kijk voortdurend naar zijn fotootje. Ik wil mijn fierheid over hem aan iedereen tentoonspreiden. Ik mis manlief, met wie ik dit kan delen (maar die nu op cursus is). Ons hummeltje kruipt ons nestje binnen ...

dinsdag 20 september 2011

ons hummelke

De deur ging open en daar zat hij meteen. Tussen een achttal andere hummeltjes. We herkenden hem meteen, al hadden we enkel een gsm-groot fotootje gezien en een ruime beschrijving gehoord. Blond, babykrulletjes in de nek en een guitig koppeke. Om maar niet al de aandacht naar hem te laten gaan, heb ik meteen kennis gemaakt met de leefgroep. Een bende leuke kleintjes die blijkbaar al gewoon waren dat er soms speciale aandacht gaat naar één van hen, en dat dat vriendje na een tijdje zal verdwijnen ... Ik had hartzeer toen ik de verzorgster ons hummelke zag opnemen, en we samen met hem door de deur verdwenen. De routine van de dag hernam voor de andere kindjes. Wij mochten met dat ene speciale hummeltje, de begeleidster van de instelling en onze begeleidster naar een speelzaal, die nieuw was voor hem. En spelen kan ie hoor! Gewoon rustig spelen. Af en toe in de kasten neuzen, maar eerst even geniepig onze richting uitkijken, wetende dat het niet mag, en het toch doen. Kattenkwaad zit er al wat in! Hij mocht op onze schoot, we gaven eten, mochten hem troosten toen hij zich verschoot. Het liep een voor een prima! Hij communiceerde goed in brabbeltaal. Ergens kon ik 'kijk' uithalen, of zoiets. Alleen de pyjama aandoen, vond ie maar niets. Kan met mijn toch wel wat gesukkel te maken hebben. Die kleine kleertjes, man man man! Hoe doen kersverse ouders met een plat boeleke dat?
In ieder geval, ik ben dolgelukkig, en manlief ook. Hij moet wel nog even wennen aan het idee dat ons vrije leventje niet zo lang meer duurt. Al helemaal niet als we het 'bezoekschema' verder bekijken. Om de dag bijna een uur heen en weer rijden, namiddag of 's avonds (dus: verlof vragen en hopen dat de werkgever meegaat in ons avontuur), een gigantisch eet- en slaapschema leren (hij slaapt écht veel, gelukkig ook 's nachts!), nog wat speelgoed verzamelen. We weten wat doen deze dagen!

maandag 19 september 2011

Vandaag is de dag

Vandaag zien we ons hummeltje voor het eerst. We mogen hem een uurtje gaan bezoeken. 't Zal niet met een heel frisse kop zijn; daarvoor was het schoolreisgevoel vannacht te prominent aanwezig. We zullen er wél zijn. Vandaag verandert ons leven. Ik kan haast niet geloven dat ik dat nu schrijf. We zullen thuiskomen met een kindje in ons hoofd  en hart.  We zullen nooit meer onverbonden zijn. Jeetje...
Stelselmatig worden de bezoekjes uitgebreid en in het weekend zal hij voor het eerst met onze thuis kennismaken. Tussendoor gaan we deze weken nog werken (al weet ik niet of ik 'werken' naar behoren zal kunnen invullen). Man man man, wat een dag wordt dit!

vrijdag 16 september 2011

De tikker tikt snel sneller snelst

Ik hang bijna tegen het plafond. Alleen nog maar van het schema van de komende weken te zien. Ik dacht dat pleegzorg wat overdreef toen ze aankondigden dat hij over een goede twee à drie weken hier zou kunnen wonen, maar met dit strakke tijdsschema is dat dus wél haalbaar. Ik sta even op mijn kop. Ik moet mijn hersenen intomen, trager ademen, en even alle praktische beslommeringen in de koelkast stoppen. Rustig blijven. Dat zal mijn opdracht voor de rest van mijn dagen worden. En ook... organiseren! Het werk een beetje deftig afsluiten, zodat ik rustig in verlof kan gaan en de boel er even de boel kan laten. Ik denk er ook aan werk te maken van het tijdig naar de winkel gaan (dat wil nogal eens mislopen; vooral de bakker en de slager schieten er nogal vaak aan in). En voldoende voorraden aanleggen. Maar bovenal ga ik toch wel genieten hoor. Te beginnen maandag. Ons eerste bezoekje aan ons pleegkindje. Ik kijk er zo ongelooflijk hard naar uit ... Dit wordt een heerlijk (maar ook lang) weekend!

Maar nog even wachten ...

We wachten nu op enkele data waarop we ons pleegkindje mogen gaan bezoeken. Eerst zullen wij naar de instellingen mogen. Dan misschien een wandelingetje daar in de buurt. En zo wordt het contact opgebouwd tot hij voldoende met ons vertrouwd is.  Ik hoop dat we vandaag of maandag mogen gaan. Duimen omhoog!

woensdag 14 september 2011

Meer hoop!

Het is zo ver! We mogen uitkijken naar de eerste ontmoeting met ons pleegzoontje. Helemaal in de wolken leven we toe naar de komende weken.
Een verslagje van het gesprek met de ouders volgt, en ook onze avonturen met B, kan je blijven volgen. (maar nu even weinig tijd. Die donkere ochtenden... het lukt me niet om fris en op tijd uit bed te komen, en dan wordt het jagen)

donderdag 1 september 2011

Hoop!

Ik weet niet hoe ik het kan zeggen.  Een gevoel is ons overvallen waar wij zo lang op hebben gewacht, en nu is het haast onwerkelijk. Net op een dag waarop ik later dan ooit heb gewerkt. Net nu de gsm van manlief haast geen batterij meer over had, en hij dus niet heeft kunnen bellen. Net op een dag dat ik het zo druk had dat ik er nauwelijks aan heb gedacht. Net op de eerste schooldag. Je raadt het nu al wel. We hebben telefoon gekregen vanmiddag! Er wacht een jongetje op een pleeggezin. Hij is iets ouder dan een jaar. Maandag komt de dienst over hem vertellen, en dan begint, als alles goed gaat, een kennismakingsperiode. Wordt vervolgd?