Het jaartje van tevree wordt op de proef gesteld, maar we laten ons niet doen. Hummeltje-lief heeft een aantal moeilijke dagen en nachten achter de rug. Uren aan een stuk huilen, onophoudelijk, en ontroostbaar. Alles geprobeerd, maar niets hielp, tot we uiteindelijk een gouden raad van het internet plukten: om de twee minuten (!) gaan kijken, een klein aaitje of zijn tut geven, en weer buiten gaan. En ja hoor, het hielp. Hopelijk werkt het vannacht ook. Volgens de dokter is het meteen een goede methode voor het geval hij zijn eerste verdriet begint te voelen en zoekt naar 'hechting'. Ik heb de voorbije dagen een immens respect ontwikkeld van mama's met huilbaby's. Hoe doen jullie dat? Iedereen raadde mij aan om hem even weg te brengen en op adem te komen (na amper enkele dagen/nachten!), maar ik kan het voorlopig niet over mijn hart krijgen. Ik zie hem al zo weinig, en wie weet heeft hij het écht even moeilijk om ons volledig te vertrouwen. Dan breng je zo'n schatje toch niet weg? Wel even in de kantlijn vermelden dat hij héél goed kan nep-huilen, met snikken, traantjes en al. We zijn dus een beetje op de hoede...
De weinige slaap bracht mijn zen-voornemens ook danig aan het wankelen, maar het was niet enkel dat. Het gaat niet goed met moeke. Ze raakt uitgeput, zit heel diep, maar blijft gaan. Ze spreekt er niet over, alles komt nog goed volgens haar. Maar ik twijfel meer en meer, al weet ik dat ik moet supporteren. Hoe lang moet je vechten? Hoeveel moet je hopen? En wat doe je aan de zijlijn?
moeilijk swiet, ivm je mama ... ervoor open staan om erover te praten, laten weten dat je een bepaald aanvoelen hebt en vragen of zij ook dat aanvoelen heeft? misschien zal ze deugd hebben van die erkenning en het zelf onder ogen durven zien. ik weet het niet.
BeantwoordenVerwijderenivm hummeltje, had geen idee dat die angst zo plots naar boven kon komen. hopelijker wordt het vlug weer wat rustiger en slaaprijker!
lijkt me inderdaad echt wel moeilijk om mee om te gaan, de situatie met je mama. En natuurlijk ook dat huilen, dat herken ik ook hoor. Sia is echt geen huilbaby, maar soms is ze zo boos of heeft ze zoveel indrukken gehad dat ze echt helemaal ontroostbaar is. De enige troost die ik dan zelf heb, is dat het altijd wel weer overgaat ook. Ik probeer dan haar vast te houden en te zingen en zelf niet 'ambetant' te worden. Niet altijd makkelijk, maar ja. Nu ja, met een klein babietje is het wel anders dan bij jullie hummeltje natuurlijk, dus ik moet eerlijk zeggen dat ik het in jouw plek ook echt wel niet zou weten hoor... Maar vertrouw er maar op dat je 't goed doet, wat je ook doet, je hebt het allerallerbeste voor met hem en dat is wat telt!
BeantwoordenVerwijderenMet je mama, ik denk dat Tober wel gelijk heeft: probeer misschien ergens te laten weten of voelen dat je er veel aan denkt, en dat ze met haar eigen twijfels en angsten ook bij je terecht kan, maar als ze dat echt niet wilt of kan toelaten, zou ik dat proberen te respecteren. Sommige mensen hebben dat nodig om te kunnen blijven vechten denk ik. Nu ja, alles is zoveel makkelijker gezegd dan gedaan he, en zeker in zo'n fundamentele situatie... Volg je gevoel zou ik zeggen... Heel veel sterkte ermee...
xxx