woensdag 27 maart 2013

Zwart

En toen stond de wereld stil. Een jaar na het overlijden van mijn moeder aan de gevolgen van darmkanker, duikt het K-woord opnieuw op. Bij mezelf. 32 jaar pas. Een diep gat opent zich. Eerst leek het nog redelijk banaal, een beginstadium, niets om ons teveel zorgen over te maken. Maar na de eerste scan sloeg de nachtmerrie keihard op ons in: uitzaaiingen naar de lever. Een volgende scan wacht woensdag op me. Het is heel moeilijk om te geloven dat me, gegeven de omstandigheden, een positief bericht gegeven zal worden na deze scan. Ik hoop het. Ik hoop zo erg dat ik aan een behandeling kan starten, zonder in de 'slechtst' mogelijke positie te verkeren. Ik weet niet waar ik anders de moed moet gaan halen.
Voorlopig staat mijn blik vooruit. Een heel klein beetje vooruit, want ik wil alleen maar dag per dag de dingen bekijken. Verder kijken verlamt. Als ik ook maar een seconde durf denken aan wat zou kunnen zijn, stort alles in. Dus dat probeer ik niet te doen. 
We hebben al stappen ondernomen: de ikea is geplunderd om boven een knutselkamer in te richten. Een schommelstoel siert de living. Dinsdag koop ik nieuw behangpapier die aan de living een vrolijk tintje moet geven. Het moét helpen om een positieve blik te kunnen bewaren in omstandigheden waar eigenlijk geen goede kant aan is.
Over twee weken gaat hummeltje naar school. Ik weet niet eens of ik hem zal kunnen brengen en halen. Of ik energie zal hebben om naar hem te luisteren of hem op te vangen. 
Vanaf nu is er alleen nog vandaag. 





1 opmerking: