De lucht is een beetje opgeklaard, nu ik weet dat ik ze met zuivere longen kan opsnuiven. Een ongelooflijke opluchting! De lever blijft heel ernstig, en er mag geen dag verloren gaan. Dus we beginnen eraan. Een soort 'dubbele' chemo. Eens in de maand wordt een buisje in mijn lies aangebracht, waardoor een of andere toxische stof (we noemen het gemakkelijkheidshalve 'pareltjes') in mijn lever wordt ingebracht. Het zou een pijnlijke zaak zijn, waarvoor ze me enkele dagen in het ziekenhuis houden, met een pijnpomp. Intussen start ook de 'gewone' chemo langs een katheter/port-a-cath. Twee weken later weer 'gewone' chemo, en dan terug de dubbele dosis. Het zal stevig zijn, maar het moét.
De prof heeft ons gelukkig met veel moed en hoop naar huis gestuurd, zodat we ons toch een beetje klaar voelen voor de strijd. Mijn knutselkamer is bijna klaar en ik bestelde grijs/roos behangpapier met vogeltjes en bloemen. Die moeten mij en elke bezoeker toelachen.
En als de bezoeker zelf een ruggensteuntje nodig heeft, dan is er nog dit:
Toch heb ik een heel klein hartje. Ik zal niet meer volledig 'mams' kunnen zijn, zoals ik dat nu ben. Ik ga moeten loslaten. Maandag moet paps Hummeltje alleen in bed leggen, en nadien gaat hij enkele dagen naar zijn superlieve onthaalmoeder (die een standbeeld verdient voor al haar hulp). Paps kan Hummeltje niet opheffen (hij is rolstoelgebonden en heeft minder spierkracht), dus hulp zal nodig zijn. Zullen zij vinden waar alles thuis ligt? En wie geeft Hummeltje mijn kusjes en knuffels dan? Gaat hij boos op me worden wanneer ik thuis kom en niet meteen met hem kan spelen? Gaat hij mij lelijk vinden en bang van me zijn als ik straks wat grauwer wordt, en misschien mijn haren verlies? En ben ik wel een goede mams als ik niet eens mijn kindje de eerste dagen naar school kan brengen? Als ik niet aan de schoolpoort zou staan? Gaat paps het allemaal aankunnen? Ga ik energie hebben om alles te doen dat ik me nu voorneem? Ga ik de knutselkamer écht gebruiken? Gaan mensen blijven op bezoek komen, of vervaagt dat na een tijdje? Ik probeer de gedachten een beetje te verdoven, en vooral de zon op te snuiven. Ik probeer te geloven, in alles en iedereen. Maar mijn hartje is klein ...
En als de bezoeker zelf een ruggensteuntje nodig heeft, dan is er nog dit:
Toch heb ik een heel klein hartje. Ik zal niet meer volledig 'mams' kunnen zijn, zoals ik dat nu ben. Ik ga moeten loslaten. Maandag moet paps Hummeltje alleen in bed leggen, en nadien gaat hij enkele dagen naar zijn superlieve onthaalmoeder (die een standbeeld verdient voor al haar hulp). Paps kan Hummeltje niet opheffen (hij is rolstoelgebonden en heeft minder spierkracht), dus hulp zal nodig zijn. Zullen zij vinden waar alles thuis ligt? En wie geeft Hummeltje mijn kusjes en knuffels dan? Gaat hij boos op me worden wanneer ik thuis kom en niet meteen met hem kan spelen? Gaat hij mij lelijk vinden en bang van me zijn als ik straks wat grauwer wordt, en misschien mijn haren verlies? En ben ik wel een goede mams als ik niet eens mijn kindje de eerste dagen naar school kan brengen? Als ik niet aan de schoolpoort zou staan? Gaat paps het allemaal aankunnen? Ga ik energie hebben om alles te doen dat ik me nu voorneem? Ga ik de knutselkamer écht gebruiken? Gaan mensen blijven op bezoek komen, of vervaagt dat na een tijdje? Ik probeer de gedachten een beetje te verdoven, en vooral de zon op te snuiven. Ik probeer te geloven, in alles en iedereen. Maar mijn hartje is klein ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten