Zomaar gelukkig

Ik stond op met een goed gevoel. Uitgeslapen. De eerste zonnestralen piepten door het slaapkamerraam. En onze grote zonnestraal kwam ons opgewekt aanmanen op te staan. Wat kan een dag toch heerlijk zijn. Ik bracht Hummeltje bakfietsgewijs naar school, bleef nog gezellig tetteren aan de schoolpoort en ging met een glimlach huiswaarts. Daar deed ik het voorbereidende werk voor mijn spinazie-fêta-taart, en ik sneed al wat worteltjes voor de damesavond. Soms kan kokerellen toch zo ontspannend zijn. Als je tijd hebt. En goedgezind bent. En de herinnering aan de leuke dagen met mijn zus - als ik kook, kijk ik naar het schilderij van Hummeltje dat haar vriend maakte -  zijn een kers op de taart. 

Ik zou graag met de fiets gaan winkelen, maar met de drukke avond voor de boeg, is dat niet het beste idee. Als compensatie ga ik wat bloemen halen. Een instant-lentegevoel zal zich dan ook van mij meester maken. 

Dat gebeurde gisteren ook. Tijdens de pensioenreceptie voor een (nu ex-)collega. Mijn buurman op het werk. Hij moest door mijn kantoor stappen om naar zijn dienst te gaan. Af en toe maakten we dan een praatje. Of hij verraste me met leuke anekdotes, waar ik nog vaak aan zal terugdenken. Het is fijn dat ik nog deel mag uitmaken van de collega's. Dat ik niet vergeten ben na een jaar gedwongen thuis-zijn. Maar het geeft ook kriebels. Ik zou zo graag terug écht deel uitmaken van het personeel. Samen iets bereiken. Samen ergens voor gaan. Ach ja... laat ik maar niet teveel treuren. En samen gaan met mijn lieve gezin. De lente lacht naar ons.
Je hebt niet veel nodig om gelukkig te zijn.