in the face

Je hoort en leest weleens over het K-woord, en de weerslag achteraf. Wel, ik probeerde het lang te ontkennen en te negeren, want ik zou dat niet krijgen. Ik was altijd (behoorlijk) positief en zou dat wel kunnen blijven. En bovendien heb ik toch zoveel dingen te doen die ik leuk vind, dat mij dat vast en zeker niet zou overkomen. Fout dus. Ze is aangekomen, die weerslag. Redelijk hard overigens. Ze raakt me soms in de ochtend al, in mijn linkeroog dat dan zwaar gaat aanvoelen. Soms kriebelt ze mijn benen, zodat deze niet meer mee willen. En soms komt ze zomaar aanwaaien wanneer ik in gezelschap vertoef, op een ogenblik dat alles gezellig hoort te zijn. Ik kan haar niet tegenhouden. Ze is behoorlijk vastberaden. Ze verlamt me. Stompt me af. Neemt de glimlach, die ik nog aan het trainen was, zomaar van me weg. 

Gelukkig is ze er niet altijd. Er zijn meer dan voldoende ogenblikken dat ik geniet. Vooral als er niets moet. Als mijn huis opgeruimd is, het eten klaar is en de was grotendeels weer in de kast. Als Hummeltje lief is en manlief dicht bij me. Of als ik languit in een heet bad boekjes doorblader. Als ik wat knutsel, of gewoon even niets doe. 

Het codewoord wordt doseren. Niets 'moeten', behalve dan misschien voor eten zorgen - en dat vind ik leuk als ik inspiratie heb. Ik ben overigens nog steeds behoorlijk (niet-natuurlijke-)suiker-vrij. Die vinger door de overschot van tiramisu buiten beschouwing gelaten. Of dat kleine hapje van Hummeltjes boterham met speculoospasta.  Doseren dus. Met alles. En dus ook met deze blog. De pagina gaat wellicht even op vakantie, maar komt vast en zeker weer terug. Ik zeg dus geen vaarwel, maar wel tot ziens!