Nummer 28

Thuis.; 

Ik heb eindelijk weer genoten van de rust en zachtheid die ik hier vind. Van Hummeltje die niet weet waar zijn hoofd staat nu mams terug is. En die af en toe, tussen het razen door, übercharmant uit de hoek komt. Van manlief die mij ook zo charmeert door gewoon zichzelf te zijn. (Mét nieuwe baardcoupe, en man wat is dat mooi!). Ik heb voor het eerst sinds heel lang - ik denk namelijk altijd dat ik iets te doen heb en nu gaat dat niet - op een stoel in de tuin gezeten.  En dan viel me op hoe de bomen van de buren wiegen in de wind. Het was haast muziek.  En we hebben eindelijk een wasdraad in de tuin. ik vind dat romantisch, zeker als er iets aanhangt

Maar ik zit hier ook in het holst van de nacht te schrijven. Na vijf slapeloze nachten in het ziekenhuis, volgt hier nacht zes. Ik tel de uren af. De minuten. Ik heb me in duizend bochten gewrongen. In het bed, in de zetel. Geen enkele houding is comfortabel. En mijn lichaam wil nog steeds uit mijn lijf spatten, en gunt mij geen - lichamelijke - rust. Een afkick-verschijnsel van de morfine die ik na de operatie altijd krijg toegediend. Mijn lichaam houdt er niet van, en ik begrijp dat wel. Ik kan alleen maar hopen dat dat over enkele dagen weer verdwijnt. 

En dat ik morgen toch sterk genoeg ben om aan de schoolpoort te staan. Want wat een verrassing was dat zeg! Ik had nooit durven geloven dat ik op tijd uit het ziekenhuis zou zijn. Ik loop en sta krom. Ik moet in een rolstoel aan de school geraken. Mijn haren zijn sinds mijn opname nog niet gewassen (iiiieeeeeeew!!!!), en hoe groot mijn wallen zijn, kan je wel vermoeden. Een zombie is er niets tegen. Maar ik blijf mams. En mams wil met Hummeltje en paps mee. Hand in hand naar de tweede kleuterklas. Je doet dat goed, Hummeltje!