Tai-chi

Op dinsdag zeur ik iedere ochtend aan de schoolpoort, omdat ik naar kinesist moet/mag. Het is niet zomaar een kinesist. Hij is een manuele en mentale therapeut. Bekend met Oosterse geneeskunst. Ik kan het niet precies uitleggen - daarvoor groef ik nog niet in zijn kennissenbank en onderging ik teveel passief de instructies - maar ik kom er wél steeds opgekikkerd van terug. Vol energie. Vol 'adem'. En toch ook moe. Een soort van voldane vermoeidheid waardoor ik de namiddag zelf niet veel presteer, maar wel een aanloop kan nemen naar de rest van de week. Dus ik leg me elke dinsdagochtend op de tafel om eerst diep in- en uit te ademen, zonder dat mijn gedachten als een konijn in het wilde weg springen. Je moet het maar eens proberen... Ik blijf diep in- en uitademen om de pijn tijdens de massage te verbijten. Zenuwpunten masseren. Het klinkt pijnlijk. Wel, het IS pijnlijk! Maar het doet toch deugd. En dan mag ik mijn coördinatievermogen trainen bij allerlei simpel uitziende trage bewegingen. Niet mijn ding, zouden bekenden zeggen. Trage bewegingen. Ik beweeg NOOIT traag! Wel... op dinsdag lukt het. En de eerste dagen nadien ook. Ik ben beheerster.

Om maar te zeggen dat Tai-chi en aanverwanten me heel erg goed doen. En ze geven me het gevoel - samen met het bewust eten - dat ik toch iéts in de hand heb. En dat gevoel is oh zo waardevol. En als Hummeltje dan opmerkt dat ik tijdens zijn avondlijk tv-moment rare dingen sta te doen (niet ideaal, maar als aanvulling op betere tijdstippen), en roept: 'mams, dat is taaaaishhiiie hé?' en me vervolgens rustig laat doen ... dan smelt ik weer.