Over topmensen, topcadeaus en topmomenten

Ik kreeg de voorbije maand alweer ontzettend veel lieve, attente, originele, hartverwarmende geschenkjes, attenties en meewerkende handen. Zoveel dat ik er niet in slaag om iedereen die zo lief voor me is, met de nodige aandacht te bedanken. Bij deze, voor jullie allen: een dikke dank je wel!

Maar de kroon werd deze week gespannen door mijn oude busmaatje, die niet zo lang geleden facebooksgewijs, en nu ook live, weer in mijn leven kwam. Ze bracht me een bezoekje in het ziekenhuis, toen alle baxters waren aangesloten, ik de eerste vergelende tekenen in mijn gezicht vertoonde en ik met mijn zus een jeugdfoto-album in elkaar aan het steken was. Ze had haar pasgeboren dochtertje bij en een avocado. Beide heel erg leuk, maar dat was niet wat zo bij me bleef hangen. In haar andere hand had ze een klein potje bij, met een schroefdekseltje, en een witte vloeistof. Moedermelk, zo zei ze. Vers. Helemaal voor mij. Op het eerste gezicht misschien wat vreemd, maar eigenlijk helemaaaal niet vreemd. Het zit boordevol antistoffen en voedingsmiddelen. Het meest natuurlijke middel dat je je maar kan indenken. Prachtig dus! Zo puur, lustte ik het niet - ik heb overigens nooit melk gelust. Maar thuis verwerkt tot een (gezonde en suikervrije) chocomelk was het overheerlijk. Een attentie die ook een beetje een unieke beleving was, vond ik. Ik word er nog steeds blij van.

Het krachtvoer was trouwens hard nodig de voorbije twee dagen. Van de zetel naar de keuken wandelen, weer naar de zetel en naar het toilet, was zowat de grootste inspanning van de dag. Mottig! En moe! En gefrustreerd! 

Vanmorgen voelde ik me gelukkig wat beter, en kon ik voor mezelf een heerlijk ontbijt klaarstomen: door mijn zus voorgesneden ananas, gebakken in de pan, met een sausje van limoensap en agavesiroop, en blauwe bessen. Goddelijk! En verkwikkend! Dat doet een mens goed.

Met deze nieuwe energie probeer ik nu toch wat aan de slag te gaan. Hoewel mijn handen niet mee willen - de chemo werkt op mijn zenuwbanen, en mijn handen luisteren alleen nog maar me als ze voortdurend verwarmd worden door een tas hete thee - wil ik toch een beetje (voorbereidend werk doen voor) naaien. Het doel: shorten maken voor zoontjelief. Want ik kan toch niet al mijn projecten naar de lieve dame uit de buurt brengen, die zowat alles kan dat met creativiteit te maken heeft?  Ze heeft mijn eerste truitje dat ik voor mezelf maakte, afgewerkt. De boord was mislukt, maar ziet er nu beeldig uit. Jullie willen het zien? Mja ... ik heb niet zoveel foto's gemaakt de voorbije dagen. Omdat ik de energie niet heb om ze vervolgens op te laden, te bewaren, eventueel te bewerken. Misschien later. Want wat ik wél nog deed, was een eerste échte fotosessie maken van een communicantje. En die foto's wil ik jullie tonen. Maar het mag pas half mei.... Ik hou me in, adem nog eens diep, eet mijn verse salade verder op, zet de verwarming aan in de knutselkamer, en ga aan de slag ... 

Of misschien toch nog één weergave. Van een topmoment. Een uniek moment. Een heerlijk hummeltjesmoment:

Het eerste ei van Betsie of Germaine!