vrijdag 24 april 2015

Het adoptieboek gaat dicht.

Vaarwel adoptiekindje. Ik heb  lang naar je verlangd. Al heb ik het de laatste jaren niet meer beseft; afscheid van je nemen, doet  nu meer met me dan ik had gedacht. 
Jarenlang schoven we enkele plaatsjes op. Een cursus volgen, gesprekken met psychologen, en een plaatsing, het was mijlenver van ons verwijderd. Het zou er niet meer van komen. In het nieuws werd aangekondigd dat de procedure voor binnenlandse adoptie 'on hold' zou worden gezet. Geen nieuwe aanmeldingen meer, maar ook geen verderzetting meer van bestaande dossiers. Behalve de eerste 50 kandidaten. 
Wij staan op plaats 29. We moeten beslissen
Ons gezin is mooi, en als ik niet ziek was, hadden we dit evenwicht misschien ook niet willen breken. Misschien had Hummeltje het ook niet gekund, en dan had ik het ook niet gewild. Al was ik niet ziek, er zouden nog zoveel overwegingen ons naar een 'nee' hebben gebracht. We zouden toch geen soort van 'ongelijkheid' willen tussen Hummeltje en een ander kindje. We zouden de grootste nood het eerst willen ledigen, en die ligt bij pleegzorg. We zouden de rust van een klein gezin willen bewaren. Alleen had ik zo graag die overwegingen écht kunnen maken, en helemaal vanuit mijn eigen keuze 'nee' gezegd. Niet omdat ik ziek ben.

Het boek gaat dicht. Deze weg stopt hier. Ik draai me om en neem terug ons pad. Het is mooi. Ik probeer van elke stap te genieten. Met twee kleine en twee grote voeten naast me. Stevig en lief. 



2 opmerkingen:

  1. Je krijgt toch wel veel te verduren! Hang in there. Geniet van die 2 mannen aan je zij. Xxx

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik ben je blog beginnen volgen toen we zelf geconfronteerd werden met vruchtbaarheidsproblemen en alles wat daarbij kwam kijken... Dit bericht doet me dus terugdenken aan die tijd, en doet me tegelijk denken aan wat een ongelooflijke weg jij en jullie sindsdien afgelegd hebben, naar de zovele dingen die je op je weg hebt gekregen... Ik kan me voorstellen dat deze beslissing niet evident was. Maar doorheen de tijd heb ik gezien hoe sterk jij bent en hoe bewust jij kan genieten van wat je wel hebt, en niet in het minst van het geluk dat je voelt met hummeltje aan je zijde... Hopelijk biedt dat ook nu veel troost... Dikke knuffel!

    BeantwoordenVerwijderen