Alleen met z'n twee

Hummeltje en ik waren enkele dagen alleen met zijn twee. En ook weer niet, want ik had gezorgd voor vriendinnen en familie rond ons, soms. Een ideaal moment om dingen te doen, die anders niet mogen. Bij mij in bed slapen, wat langer opblijven, niet zo gezond eten als anders (lees: er helemaal niét op letten), veeeeel buiten spelen, veeeel binnen spelen, en jammer genoeg ook veel wassen, haren wassen, opnieuw wassen, kleren in de diepvriezer steken, bedden verversen, want net deze dagen besloten wat luizen om in Hummeltje zijn haren te logeren. Wat een nest zeg!

Niettemin gingen we - na de behandeling - zwemmen, naar een live koers kijken en naar de technopolis. Hummeltje leerde om zich al trappelend (met zijn bandjes) boven te houden in de rustige waterbaan. Hij durfde volledig onder water te gaan. Hij overgoot het binnenzwembad met zoveel vrolijkheid dat de zon er almaar leek te schijnen. Hij bestelde nadien rustig en beheerst een kinderspaghetti en at die even flink op. Hij zette zich nadien bij een klein peutertje en leerde hem hoe een speeltje werkte. Hij was zo flink dat ik voor het eerst in het openbaar gecomplimenteerd werd voor onze flinke en rustige zoon. Waw! 

In technopolis was de beheersing ver te zoeken, maar die lach! Die was er zolang we hem lieten begaan.  Hij dartelde rond tussen de proefjes, water, dansende skeletten, autoracebanen, ballenbanen en sprong haast letterlijk van de ene opstelling vrolijk naar de andere. Hij activeerde de toestellen, zoals Victor (uit Kaatje) zijn scanner activeert, en was verbaasd over alles dat hij zag. Van leren en logica was geen sprake, maar wie maalt nu daarom? Zo een speeltuin kon hij niet eens dromen! Resultaat: paps zal meteen een nieuwe datum mogen boeken voor deze speelpret. Ook helemaal tegen onze gewoonten in, kreeg hij iets uit het museumwinkeltje, en ik beken: het was uit pure nostalgie. Wie van jullie kent het nog? En de naam? 

  

                        

en ... PLOP!

Manlief komt morgen weer thuis. Natuurlijk hebben we hem gemist, maar evenzeer hebben we genoten van de tijd met ons twee. En van het idee dat manlief in de Schotse hooglanden ook kon uitwaaien. Geluk delen is mooi, al ben je even niet samen. 

Dit was nog maar het begin!