Kom hier dat ik u kus

Ik lees graag. 's Avonds in bed, wanneer ik er eigenlijk al te moe voor ben. Maar dan kan ik helemaal wegkruipen en meteen daarna in slaap vallen.

Zo ook de voorbije maand. En nog nooit, echt nooit stond een boek zo dicht bij me, dan dit boek van Griet 0p de Beeck. Alsof ik soms over mezelf las. En al klopt het verhaal helemaal niet met mijn verhaal, toch was het een en al herkenning. Ongelooflijk hoe deze auteur relaties onder woorden kan brengen, zelfs met de nodige vaagheid. Sommige dingen worden niet gezegd - en het hoeft ook helemaal niet. Zij kan dat. Stiltes laten in een boek. Stiltes die heel veel zeggen. Toen ik gisteren de laatste pagina had verorberd, wist ik even niet wat doen. Moest ik nu even nadenken? Of meteen een ander boek nemen? Of gewoon mijn ogen dichtdoen? Wilde ik het vasthouden of net even loslaten? Ik liet het los, en toch ook niet. Ik moest het delen.  Misschien ook letterlijk. Wie wil, krijgt het boek te leen. Maar weggeven? Dit boek? Nooit, denk ik. Dit is een beetje teveel 'mij'.