Broertjes

Wij proberen om elk jaar de Efteling te bezoeken. Omdat het er zo sprookjesachtig mooi is, het pretpark niet zo'n commercie uitstraalt en er overal leuke spreuken staan. Omdat de vuilbakken 'papier hier' roepen en wij onze sprookjeskennis kunnen bijschaven. Maar ook om te zien hoe de reacties van Hummeltje elk jaar veranderen. Hoe hij zélf verandert, en wij dat op zo'n momenten nog méér beseffen.

Broertje van Hummeltje gaat met zijn grote pleeggezin veel vaker naar de Efteling. Zij zijn er allen dol op! En omdat wij samen proberen om de broertjes vaak bij elkaar te brengen, lag een gezamenlijke uitstap naar sprookjesland een beetje voor de hand. 

Ik vond het een kleine mijlpaal. Het leek de eerste keer dat Hummeltje niet wegliep van broertje. Dat hij écht herhaaldelijk contact met hem zocht en dat ze samen keuvelden en speelden. En elke keer opnieuw ben ik verbaasd hoezeer deze jongens op elkaar lijken. Uiterlijk, maar nog veel meer in de kleine maniertjes. Hoe ze hun hoofd wegdraaien als ze iets niet willen. Hoe ze roepen, huilen, of zelfs hun tong uitsteken. Hoe ze aan een rietje zuigen. Hoe ze in de verte kunnen staren, soms. Hoe ze boos worden en blij. Wij krijgen vaak lessen die het hele nuriture-nature-debat het zwijgen opleggen. Ik kan daar onnoemlijk van genieten, om de twee broertjes samen te zien. En bij het afscheid krijg ik elke keer een knoop in mijn maag. Hadden ze niet samen moeten opgroeien? Is het goed dat ze elk in een eigen gezin wonen? Rationeel weet ik wel dat het goed met ze gaat. Ze zijn ergens ook heel erg verschillend. Broertje past in een groot gezin. Hummeltje geniet van de exclusieve aandacht en rustigere sfeer. Misschien is het net dat wat ze nodig hebben. Maar ik hoop écht dat ze zich op een dag honderd procent broertjes voelen, die geheimen met elkaar delen.