Oh het gaat goed hoor. Prima. Of toch niet?

Ze zijn er, en misschien steeds meer, die dagen dat het niet goed gaat. Dat mensen vragen hoe ik me voel en ik toch maar gewoon 'goed' zeg. Want wat zeg je anders? En fysiek gaat het toch goed?  Ik wil niemand opzadelen met het onmogelijke idee dat voortdurend in mijn hoofd ronddwaalt. Geen mens die er iets zinnigs op kan zeggen. De volgende bespreking in Leuven komt dichterbij. Ik weet niet wat er precies gaat geëvalueerd worden, maar misschien valt het woord 'chemo' weer. Ik wil het niet. Niet wéér. Ik ben er niet klaar voor. Ik weet ook niet of ik er nog in geloof. Is het niet uitstel? Haalt het nog iets uit? 

En je zal zien, het is net op deze dagen dat ook Hummeltje worstelt. Of misschien net daardoor - hij heeft een zesde zintuig. Net vandaag probeerde ik al mijn werkjes klaar te hebben voor ik hem in school ging halen. Ik ging heel bewust bij hem zitten om hem de aandacht te geven die ik veel te weinig geef. En net dan komt er kortsluiting in zijn hoofd. Opnieuw. Door de start van het schooljaar is zijn veilig nestje omver geblazen. En als hij dan de ene kortsluiting heeft kunnen overwinnen, staat de volgende klaar. Denkt  hij dat hij lasagne uit de winkel krijgt, komt die mams af met een zelfgemaakte schotel die er helemaal niet uitziet als de met kaas en saus overgoten smurrie uit de winkel. Nieuwe kortsluiting, deze keer ook bij mij. Gelukkig word ik (nog) niet boos - ik voel zijn onmacht - maar verdriet valt niet meer uit te sluiten. Ik in tranen. Hij troostend. Dit is niet hoe het zou moeten zijn.  De hele klxxxnest is niet zoals het zou moeten zijn.