zinloosheid

Twee weken zijn alweer voorbij en chemo twee druppelt mijn lijf binnen. En hoewel ik in de vakantieweek veel heb gedaan en me goed heb gevoeld, kan ik niet om een basisgevoel van zinloosheid heen. Het gevoel loopt me met snelheid tegemoet, en ik kan het niet meer ontwijken. Vooral wanneer de chemo wordt aangekoppeld, en ik me een kwartier later al zwak voel worden, vraag ik me af waarom ik het doe. Of wanneer ik na enkele energieke dagen toch weer door die moeheid getroffen word (wellicht door de lage bloedwaarden). Dit zijn zo'n dagen dat het moeilijk te geloven is dat ik me ooit weer beter voel. Maar als het gaat zoals vorige keer, trippel ik donderdag weer dartel rond, boordevol energie. En dan kan ik me niet meer voorstellen hoe slecht ik me enkele dagen eerder voelde. Ik moet dus écht leren om enkel vandaag te leven. En elke dag helemaal te nemen zoals ie komt. Niet vooruit en niet achteruit kijken. 

En als ik me niet goed voel, toch even buiten gaan, want de buitenlucht doet goed. Elke keer weer. En toch mee naar de school gaan voor het vuurfeest vanavond, al is het enkel voor de lampionnenwandeling. Koken, naar de winkel gaan. Kleine dingen doen. En liggen gaan wanneer mijn lichaam erom vraagt. Dat zijn mijn dagen. Nu al - hoewel ik vorige week had moeten schrijven, en ik dan een relaas van volgeplande vrolijke dagen had kunnen neerpennen. 
Ik kan nu maar hopen dat ik binnenkort toch weer aan het knutselen kan en even veel kan ondernemen. En  terug meer kan genieten, want eerlijk ... dat doe ik nu niet echt. Ik sleep me. Ik vecht. En af en toe vergeet ik. Gelukkig.