Ademruimte - update

De spanning was woensdag te snijden. Zo erg dat ik niet in het kabinet van de prof naar binnen durfde, tot ze een omhooggestoken duim door de deur duwde. 

Het was dus goed nieuws, al is dat in de gegeven situatie heel relatief. Het gaat om méér tijd of zo. Maar ik vind dat we toch moeten durven zeggen dat het goed nieuws is. Anders is er niets meer positief, toch?

Als eerste wist de prof te vertellen dat het grootste gedeelde van de tumoren gekrompen is. Ze zijn zelfs 'aanzienlijk' gekrompen én ze zijn minder actief. De radioloog die het verslag opstelde werd er zelfs lyrisch van, aldus de prof. 

Ook ontdekte de prof door een genonderzoek dat mijn bloed het hoofdbestanddeel van mijn chemo niet afbreekt zoals zou moeten. Of anders gezegd, na een aantal toedieningen raakt mijn lichaam geïntoxiceerd door het product.  Vandaar de ziekenhuisopnames, telkens na chemo 4, door uitdroging. Vandaar wellicht ook de massa aften en de blijvende euh ... te vlotte stoelgang. En dus vandaar het steeds balanceren met eten en drinken, veel meer dan voorheen. Ik ga daarom een verminderde dosis van dit product krijgen. Aangezien ik het toch in mijn bloed opsla, zou dat geen verschil mogen maken. 

De andere bestanddelen van de chemo blijven nog 3 keer onveranderd, daarna mogen zij ook verminderd worden. Na zes keer volgt een evaluatie, waarbij men ervan uitgaat dat de tumoren verder reduceren. Als dat lukt, krijg ik in de zomer een 'onderhoudschemo'. Dat is 'maar' één keer om de drie weken, en met minder zware samenstellingen. Ik zou mij dus in de zomer redelijk goed moeten voelen. Ook onze uitstap naar Ierland begin april zou in een behoorlijke conditie kunnen plaatsvinden. 

Ik vind dat goed nieuws. De wetenschap dat de bijwerkingen wellicht gaan verminderen, maar vooral het wéten dat de chemo wérkt. Want het was - ook alweer volgens de prof - een gok. Al goed dat ik het nooit met dat woord had benoemd; ik zou nog meer gek geworden zijn.

Nu ik mij iets rustiger voel, zal ik wellicht weer wat activiteiten op gang kunnen brengen. Eindelijk de toiletruimte afwerken - want inderdaad, dat is nog stééds niet gebeurd. 
Ik ga ook wat alternatieve pistes verder uitspitten. Ik heb het gevoel dat ik dat moét doen. 

En ik ga zeker de 1000 kraanvogels ophangen die mijn allerliefste (en, oké, enige) zus aan het vouwen is. Want de legende schrijft blijkbaar voor dat de 1000 vogels door één persoon gemaakt moeten worden, opdat ze geluk brengen. En ze moeten boven mij hangen.  Dus de vogeltjes gaan binnenkort allen samen ons plafond in de gang kleuren. En ons gemoed. En onze hoop.