memories

Na de euforie volgde vrijdag een mooi staaltje van 'voetjes weer op de grond'. Ik was aan het mijmeren over mijn lieve laatste kamergenote. Over de gelijkenissen, de herkenning, de kracht, het gezin. Ik wilde haar graag - helemaal vrijblijvend - even laten weten dat ik dikwijls aan haar denk. En toen, de vreselijke ontnuchtering. Google. De alwetende pagina verwees me naar de website 'in memoriam' . Pas 3 maanden na ons laatste gesprek. Ze was nog zo sterk toen. Zo strijdvaardig. Zo levenslustig. En op 3 maanden tijd is haar levenslust uit haar weggezogen. Het zit in mijn systeem. De gedachten aan haar en haar lieve gezin maken zich op onverwachte momenten van me meester.  Ik wil haar laten weten hoe lief ik haar vind (vond - zucht). Hoe zij mij onbewust door de moeilijkste opname ooit heeft geloodst. Zij en ook haar man en kindjes. Ik gà het haar ook laten weten. 

Maar ik ga ook verdergaan. Omgaan met. De angst, die onvermijdelijk de kop ontsteekt, proberen te plaatsen. Maar niet achterlaten. Niet loslaten. Liefdevol meenemen... 

Ook dit is het K-woord.