toen, minder toen en nu

Om het jaar in schoonheid te beëindigen, heb ik oude herinneringen opgehaald. De eerste al een poosje geleden toen in Gasthuisberg mijn weg de weg kruiste van een studievriendin die al jarenlang in Canada woont. Het lijkt misschien niet de ideale ontmoetingsplaats, maar als je dan toch uren moet wachten, kan je dat beter in aangenaam gezelschap doen, toch? En we pikten zomaar even de draad op waar we hem zo'n 16 jaar geleden lieten liggen. Of waar ik hem liet liggen, om precies te zijn. Maar zij liet niet los. Intussen gaat het over huisje, tuintje, boompje en bijzondere kindjes. Maar dat we gelijkgestemd waren, bleek opnieuw al snel. Wat stom van me om destijds - in mijn getormenteerde jaren - zo'n mooie vriendschap zomaar te laten schieten. Eens zo dankbaar dus dat ik het goed mocht maken en dat het internet toch maar weer eens nuttig mag blijken.

Ook gisteren ging het jaren terug. Alweer zo'n 15 à 16 jaar, al zagen we mekaar intussen wel enkele keren. Maar de gesprekken gingen nu over de tijd van toen. En de tijd tussen toen en iets minder toen. En hoe de middelbare school toch niet geweldig veel zelfvertrouwen in me heeft losgemaakt. En hoe ik vergat te ontluiken, ook in de jaren nadien. En dat ik mag vaststellen dat het toch wel goedgekomen is, of toch redelijk goed, durf ik te zeggen. Alleen mijn poolkwaliteiten zijn die jaren allerminst verbeterd. Al een geluk dat de tijd van jongens-ermee-imponeren ver achter me ligt - godzijdank! 

Het was dus nog maar eens gezellig, maar misschien moet ik toch eens leren om uitjes niet te laat op de avond te plannen. En al zeker niet de dag voor oudjaar. Een kater zonder dat er drank aan te pas kwam, is onvermijdbaar op mijn leeftijd (oh jee! hoe slecht klinkt dit?) Of, even eerlijk, een half glaasje baileys hoorde bij de jeugdherinneringen. En écht bij de herinneringen, want de smaak kon me nauwelijks nog bekoren.

Ik maakte trouwens al een stevig voornemen: de volgende oudejaarsavond ook halen - al heb ik daar zelf niet zoveel aan te zeggen; ik ga ervoor. En als het zover komt, vier ik die overgang in Canada. Dat heb ik mijn studievriendin beloofd. We trekken een draad naar daar, en laten niet meer los.