De deur ging open en daar zat hij meteen. Tussen een achttal andere hummeltjes. We herkenden hem meteen, al hadden we enkel een gsm-groot fotootje gezien en een ruime beschrijving gehoord. Blond, babykrulletjes in de nek en een guitig koppeke. Om maar niet al de aandacht naar hem te laten gaan, heb ik meteen kennis gemaakt met de leefgroep. Een bende leuke kleintjes die blijkbaar al gewoon waren dat er soms speciale aandacht gaat naar één van hen, en dat dat vriendje na een tijdje zal verdwijnen ... Ik had hartzeer toen ik de verzorgster ons hummelke zag opnemen, en we samen met hem door de deur verdwenen. De routine van de dag hernam voor de andere kindjes. Wij mochten met dat ene speciale hummeltje, de begeleidster van de instelling en onze begeleidster naar een speelzaal, die nieuw was voor hem. En spelen kan ie hoor! Gewoon rustig spelen. Af en toe in de kasten neuzen, maar eerst even geniepig onze richting uitkijken, wetende dat het niet mag, en het toch doen. Kattenkwaad zit er al wat in! Hij mocht op onze schoot, we gaven eten, mochten hem troosten toen hij zich verschoot. Het liep een voor een prima! Hij communiceerde goed in brabbeltaal. Ergens kon ik 'kijk' uithalen, of zoiets. Alleen de pyjama aandoen, vond ie maar niets. Kan met mijn toch wel wat gesukkel te maken hebben. Die kleine kleertjes, man man man! Hoe doen kersverse ouders met een plat boeleke dat?
In ieder geval, ik ben dolgelukkig, en manlief ook. Hij moet wel nog even wennen aan het idee dat ons vrije leventje niet zo lang meer duurt. Al helemaal niet als we het 'bezoekschema' verder bekijken. Om de dag bijna een uur heen en weer rijden, namiddag of 's avonds (dus: verlof vragen en hopen dat de werkgever meegaat in ons avontuur), een gigantisch eet- en slaapschema leren (hij slaapt écht veel, gelukkig ook 's nachts!), nog wat speelgoed verzamelen. We weten wat doen deze dagen!
Wat een fijn bericht!
BeantwoordenVerwijderenHet klinkt ontroerend en fijn berichtje om te lezen.
Heel veel succes en plezier de komende tijd!