kleine gelukjes

Hoe schrijf je over hele kleine gelukjes? Plots een klein zoentje bij het wakker worden, een schaterlach bij een nieuw spelletje, mijn vermanende vinger nadoen, wankel lopen op zijn nieuwe schoentjes. Onze dag bestaat uit ontelbare van deze kleine gelukjes. En bovenop dit alles komt nog dat we zien dat hij openbloeit. Dat hij geniet van exclusieve aandacht en dat hij gelukkig lijkt. Maar ook dat hij nu af en toe durft tegenstrubbelen. Zijn boterham niét helemaal zelf opeten, met korst en al. Niét meteen in slaap vallen wanneer we hem in bed leggen. Niet luisteren naar een duidelijke 'nee'. Dit kan erop wijzen dat hij zich veilig begint te voelen.

Het is warm in huis. Oooh zo warm. Hij is zo vrolijk, zo mooi, zo lief, zo puur. Hij verovert iedereen, ook voorbijgangers op straat en de onthaalmoeder. En ik maar pronken en stoefen en trots en fier en verliefd zijn. mmmmm ...

Mischien ook even wat concrete 'feiten':

Ons hummeltje loopt!! Hij kon al goed weg met een loopwagentje (of een doos, of een emmer of een eender welk op de vloer schuivend ding), maar sinds een goede week loopt hij helemaal alleen. En hoé! Ken je het beeld: zitten, handjes op de grond, poep omhoog, kreunen, lijfje omhoog hijsen, benen te ver uit elkaar en hup! Met veel vallen en opstaan uiteraard, maar vooral met zijn guitige lach.

Zijn ouders zijn een eerste keer op bezoek gekomen. Bevreemdend was het, maar het gaf me ook een warm gevoel. Ze waren lief voor hem. Toch was het ook pijnlijk om te zien hoe hij leek te weten hoe hij zich moest gedragen. Hij was rustig, lief en gehoorzaam. Alsof hij het voelt. We denken dat de contacten goed kunnen verlopen. Een hele geruststelling voor ons en voor ons hummeltje. Dit is belangrijk voor hem.

Paps is een geweldige paps. En trots. Soms belt hij 's middags om te vragen hoe het met ons gaat.. Hij straalt als ons hummeltje naar hem lacht. Hij herkent de nieuwe klank in hummeltjes gebrabbel. En 'slaap kindje slaap' is een familiesamenzang geworden.

En ik? Ik, die dacht dat het thuis vaak alleen zitten niets voor mij was, wil toch nog niet gaan werken. Niet nu hij nét aan ons begint te wennen. En niet nu ik zijn ritme begin aan te voelen. Ik denk dat ik een echte mams begin te worden. Inclusief kennis van 'onthaalmoedertrainingen', voor kindje én moeder...

En een laatste: we gaan morgen voor het eerst naar de kapper. Ik vond het vroeger altijd zo flauw dat die mama's daar een spel van maakten.  En nu betrap ik er mezelf op dat ik zijn babykrulletjes liefst nog zo lang mogelijk intact zou laten.

Kortom: ik ben in de voorbije twee weken ook een nieuwe 'swiet' tegengekomen. Hopelijk word ik op tijd verwittigd als mijn wereld té beperkt wordt. Maar ... nu nog even niet.