Michel Wuyts in onze living. Ikzelf (zonet) met de breinaalden onder de arm. En dan denk ik aan haar. Bomma. Die zondagen dat ze bij ons thuis was. Wij waren niet zo erg bezig met sport (behalve ikzelf en de voetbalcompetities), maar als zij er was, was Michel Wuyts er ook. Niet dat ze de koers zo spannend vond. Nee, ze wou vooral de landschappen zien. En de mooie mannen ook. Dat gaf ze zelf, op haar negentigste, nog toe. Zou zij nu ook meekijken? Zou mama daarboven nu ook een beetje geïrriteerd achter haar strijkplank staan? Geïrriteerd omdat het met bomma in huis niet allemaal even snel kon gaan als anders? Zouden ze elkaar daarboven nog teruggevonden hebben? En zou bompa daar ook zijn? Hij zou even oud als mama zijn. Een gek idee. Ik vraag het me soms af, terwijl ik niet geloof in een leven na dit. Maar de herinneringen zijn mooi. Dank je, Michel Wuyts.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten