Bezig

Ik begin me aardig te settelen hier in het ziekenhuis. En ja, het lukt me om me bezig te houden. Aan de vijver zitten ontspant lekker, haken geeft me het gevoel dat ik toch een van mijn projectjes (een plaid voor onze 'nieuwe' bovenverdieping) kan starten, ik wandel in en rond het ziekenhuis, snuister op het net, koop de magazineshop leeg en verslind domme en minder domme tijdschriften, neem een kijkje in de bib, staar likkebaardend naar de take-away shop  (belegde broodjes, pastaslaatje, mmmm) en ontvang veel bezoek. 

Met mijn paal en bezoek genieten aan de ziekenhuistuin.

Alle grote dingen beginnen met iets klein. Een eerste lapje van een plaid in wording.

Toch is het niet echt léven, vind ik. Ik mis zoveel gewone dingen. Aan en tafel zitten, naar de tuin kijken, naaien, muziek maken, praten met mijn lieve mannen, spelen met Hummeltje, een badje nemen, Hummeltje aankleden, op restaurant gaan, een terrasje doen, ... Het lijkt allemaal zo eenvoudig, maar het zou me zo blij  maken. Maar ik ga niet meer teveel treuren. Ik mag weer eten! Daar droomde ik vannacht nog van en nu mag het weer! Nog niet veel, nog geen pasta met roomsaus, maar wel vast voedsel. Dat lijkt een eeuwigheid geleden. Ik ga dus genieten vandaag. 

Zie hier het eerste vaste voedsel sinds lange lange tijd. Méér en beter dan ik had kunnen denken. En het hééft gesmaakt!

En deze foto kan ik niet laten. Iedere keer ik in de lift kom (en dat is vaak), vind ik de woordspeling leuk... Schindler's lift. Doet toch onherroepelijk aan iets anders denken.