De overkant van de eerste brug

Maandag 25 juni 2013: scan om 15u30. Dinsdag 26 juni 2013, ongeveer 17u30: uitslag. Tussen 13u00 en 17u30: wachten. Zenuwslopend wachten. Darmen op onweer. Humeur op storm. Tranen klaar om uit mijn ogen te springen. Hakken op de gang. De dokter. Lange weg door de gang naar de consultatie ruimte. Stoel nemen. Zitten. De dokter neemt het woord. Het komt maar traag op gang. Ik beef over heel mijn lijf. En dan een soort verlossing: de chemo sloeg aan. Er zijn geen nieuwe letsels (zachter woord dan tumoren); er zijn er ook geen helemaal weg. Het letsel in de darm is wel bijna onzichtbaar geworden. Dat is goed. Het is nog onduidelijk of er voldoende goed leverweefsel is om al aan het opereren te gaan. Een MRI scan moet daarover duidelijkheid geven, maar het is eerder onwaarschijnlijk. Een nieuwe chemokuur zal dan worden gestart. Niet dezelfde als de 'gewone' die ik tot nu toe kreeg. Zwaarder. Misselijkheid zal mijn deel zijn. Haaruitval behoorlijk waarschijnlijk. Een nieuwe chemokuur had ik verwacht. Het is nog steeds 'eerstelijns-chemo', wat wil zeggen dat ze nog geen andere soort moeten aanspreken omdat de ene niet werkt. Dat is ook goed nieuws. Dit geeft moed. Ik ben blij. Ik duw de onzekerheid over (ooit) een operatie nog aan de kant. Manlief blijft redelijk stoïcijns, terwijl ik mijn vreugde van de daken wil schreeuwen. Ik zou mijn vrienden nu allemaal bij me willen hebben en een glas drinken. Vrolijk zijn. Feesten. Ik hou het nog te goed, zodra ik thuis kom.

De nacht is lang. Ik pieker veel. Ik denk aan het ogenblik dat mijn haar uitvalt. Hoe ik voorbij de eerste spiegel moet lopen. Sjaaltjes vind ik oké. Ik maak er een nieuw accessoire van. Maar die eerste spiegel. De eerste confrontatie. Ik zie het nu al wat, want ik ben veel haren verloren de laatste week. Ik moet dringend een nieuw kapsel. Hopelijk kan ik hier snel weg. Naar huis. Naar mijn lieve gezin. Naar mijn vrienden en familie. Feesten. Blij zijn. Gelukkig zijn. En naar de kapper gaan. Me voorbereiden. Vandaag raak ik er stilaan klaar voor. Mijn moed groeit. Zelfs de goesting om er terug tegenaan te gaan. Tijd dus om plannen te maken voor het weekend. Ik zal buiten mogen, naar de stad, weg van het ziekenhuis. Al dan niet naar huis. Let's go!