AAAAAAAAAAAAAAARRRRRRRCCCCCCCCCHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHH!!!!!!!!!!!!!!!!!

Ik geloof in niets meer. En zeker niet in rechtvaardigheid. Of in één of andere god (hij krijgt zéker geen hoofdletter) die het bekijkt. Of hij al dan niet kan interveniëren (daar zijn meningen blijkbaar over verdeeld), het kan me niet schelen. Ik geloof er niet in. Nooit gedaan en nu zeker niet. Ik geloof alleen dat het leven onrechtvaardig is. Héél onrechtvaardig. Zoveel gestreden. Zo moedig geweest. Zo - ook oprecht - positief geweest. Zo gevochten tegen het gevoel geen goede mams en echtgenote te zijn, maar toch mijn waarde nét weer terugvonden. En dan dit. Slechte uitslag scan. Nog grote onzekerheid, maar goed ziet het er niet uit. Gedaan met de laatste loodjes. Terug naar het begin. Als het nog kan. Als er nog een begin is. En niet meteen een einde. Eerst een MRI scan om duidelijkheid te krijgen. Nog een week wachten op de gedetailleerde uitslagen. Nog een week onzekerheid. Nog een week balanceren tussen hoop en wanhoop. Een week proberen te timmeren aan moed, welke weg het ook wordt. Een week proberen een goede mams te zijn. Een week proberen iéts te doen. Een klik te maken misschien. Maar ik vrees ervoor. Ik ben kwaad. Zo kwaad. Maar ik kan het op niemand zijn. Behalve op het leven, en dat geeft niet bepaald een goed gevoel. Ik was net weer in de suikervrije receptensites gedoken. Op zoek naar gezonde voeding voor mezelf en Hummeltje. Weer terug naar meer biologisch eten, zoals vroeger. (Had ik het sneller na de operatie moeten doen? Was het dan beter geweest? Is het mijn eigen schuld? Had ik me niet zo mogen laten gaan, omdat ik wilde bijkomen? Had ik met gezonde voeding moeten bijkomen? Ik heb het mijn mama altijd verweten dat ze het iet deed, en ik besef nu dat ik het zelf misschien niet deed... Uil die ik ben).  Ik heb nu een zakje m&m's bij me liggen. Het zij zo. Ik eet ze op. Net een roker die blijft roken na de kanker-diagnose, en waar ik altijd zo minachtend over was. Ik kan niet weg met mijn gevoel. Ik huil. Ik ben kwaad. En ergens voel ik, en weet ik, dat ik dit niet wil. Dat ik die klik wil vinden. De klik die me positief maakt. De klik die me levenslustig maakt, voor hoe lang het ook duurt. De klik waardoor ik er in slaag de onrechtvaardigheid de baas te kunnen. Ik hoop dat ik volgende week een beter verhaal kan vertellen en dat het allemaal een storm in een glas water was. Als dat toch zou kunnen. Voor al degene die de blog lazen om de moed die ik tentoonspreidde; het spijt me. Ik kan het even niet. Niet nu.