Over de liefde en de leegte

Twee dagen later. Een grote, akelige, zwarte leegte gaapt. Tranen prikken achter en in mijn ogen, elke seconde van de dag. Verloren, voel ik mij. Het is me niet gelukt me sterk te houden, zelf niet voor Hummeltje. Hij moest toekijken hoe mams huilde. Verschrikkelijk vond ik dat.  En de schuldgevoelens kreeg ik er gratis bovenop. 

Toch waren er een paar lichtpuntjes. Het bezoekje bij de kapper. Het kapsel dat hij uit zijn scharen toverde. Precies wat ik wilde, en het staat best wel. De bezoekjes van vriendinnen en mijn papa. Wanneer ze praatten tegen mij. Of mee huilden. Of gewoon over koetjes en kalfjes leuterden bij een glaasje wijn. Nog even bij Hummeltje in bed kruipen voor hij slapen ging. Nog even over de dag vertellen en de schoolliedjes zingen, inclusief bijhorende bewegingen. Met Hummeltje in mijn armen eindelijk de slaap kunnen vatten. Hij geeft me rust. De geruststellende stem van manlief, die probeert alles van de meest positieve kant te zien, al kan ik de angst in zijn stem niet negeren.

De kwaadheid is een beetje gaan liggen. Maar ik kan niets zien dat van mama komt. Niets. Wie me kent, weet waarom. Het is een te lang en te moeilijk verhaal om uit de doeken te doen. Ik heb al het servies weggedaan. Alle sprookjesboeken (hoe zou ik nu nog in sprookjes kunnen geloven?) en de tafeltjes die ik zo graag wilde opknappen.  Willen we straks deftig eten, dan moeten we even naar de kringloopwinkel. Meteen een goed verzet. En morgen naar de Efteling. Wie weet komen de sprookjes dan toch een beetje terug.