Paradox

De ommekeer na die ene vreselijke week, is nog niet teruggedraaid. Ik blijf ergens een soort van weemoed hebben. Een soort van ongeloof dat er eerst niet was. Ik geloofde. In mezelf. In een goede afloop. Nu probéér ik vooral te geloven en de dokters te vertrouwen en zo ontspannen mogelijk door het leven te gaan, maar mijn onderbewustzijn haalt me in. Als ik in de auto zit met de radio aan, lijkt elk liedje mooi voor mijn begrafenis. Als ik aan de schoolpoort sta, vraag ik me af hoe vaak het nog zal lukken. Koop ik weer eens nieuwe kleren of schoenen, dan denk ik steeds dat het misschien morgen niet meer nodig is en ik mijn geld nu maar moet uitgeven. Ik heb nood aan een nieuw 'succes'. Iets dat me weer vertrouwen geeft. Ook wat meer structuur in mijn dag is welkom, en een zinvolle dagbesteding. Ik was begonnen aan cadeautjes voor een paar nieuwe levens, maar het wil niet lukken. Dus dat laat ik even links liggen. Ik haalde nieuwe bio-ingrediënten in huis en een paar kookboeken van Pascale Naessens. Ik snuffelde naar suikervrije recepten op het internet. Ik probeerde havermout-banaankoekjes, maar die mislukten. (UPDATE: Oké, de smaak valt goed mee en manlief vindt ze ook lekker. Echt mislukt zijn ze dus niet).  De vis met mosterd-sojasaus vanmiddag was heerlijk, maar zou beter gesmaakt hebben in gezelschap.

Ach, ik kan hele dagen doen waar ik zin in heb. Maar net dat waar ik altijd naar verlangde, lijkt nu zo leeg. En dingen die moeten, die vergen nog zoveel energie. Ik wil altijd gezelschap, maar ik hou niet van 'ziekenbezoek'. Alsof ik pas in relatie tot anderen echt ziek ben. Ik ben een paradox. En een beetje verdrietig vandaag. 
Maar goed, morgen een nieuwe dag. Nieuwe moed. Nieuwe kleine gelukjes. Nieuwe stofjes.