Het goede nieuws is bijna een week oud, en ik ben er al behoorlijk aan gewend geraakt. Er lijken zo'n 10 kilo's van mijn schouders te zijn gevallen. Nochtans zitten mijn kleren strakker dan ooit (zij het vooral aan buik en billen, maar dit ter zijde). Toch blijven we in uitspraken en feestvreugde voorzichtig. De oorlog is (misschien) nog niet gewonnen. De belangrijkste veldslag gelukkig wel. Ik probeer die oorlog niet te veel aan mijn hart te laten komen (of aan mijn darmen en lever), maar het blijft moeilijk. Een hardnekkige keel-/sinusontsteking of zelfs een beetje hoofdpijn kunnen me al van mijn melk brengen. Of de vele verhalen over mensen die hervallen, ernstiger dan voordien ...
Maar gelukkig was er de zon. En een ontspannend weekendje voor manlief, twee maten en een ukje van nog geen jaar oud. (waar ik ook blij om kon zijn, omdat hij dit dubbel en dik verdiend heeft, en ik intussen lekker mocht aanschuiven aan de barbecue van een lieve vriendin). En er was en is een braaf Hummeltje dat zich dagelijks onderdompelt in waterspelletjes. (Lees: onder de sproeier staan, mams nat spuiten, de kraan honderd keer open en dicht draaien, zijn vriendje dopen met een emmer water, de plantjes meer dan voldoende water geven - al dan niet van de kraan...). Enfin, hij geniet, wij genieten.
Het was een paar weken geleden wat anders. Hummeltje had driftbuien die een dag lang konden aanslepen. Hij leek een kei in volhardend niét luisteren, en we vonden geen methode om hem tot rede te brengen. Of toch geen waarbij wij ons ook enigszins goed voelden. Gelukkig bracht de begeleidster van pleegzorg raad. Na een lang gesprek kwam de voorzichtige (mogelijke) conclusie dat de emotionele leeftijd van Hummeltje niet (meer) overeenkomt met zijn werkelijke leeftijd. Dat komt wel vaker voor bij pleeg- en adoptiekindjes, en is dus helemaal niet vreemd. Zeker niet als je denkt aan de gebeurtenissen van het voorbije jaar... En deze visie opende mijn ogen. Ik begrijp nu dat ik moet ingaan op de heel veelvuldige (al dan niet rechtstreekse) vragen van hem om opgepakt, geknuffeld of geholpen te worden. Hij is in wezen niet de vierjarige jongen die al veel zelfstandig kan. En hij hoeft dat nu dus ook helemaal niet meer te zijn. Wij hebben dus lekker gestoeid en geknuffeld vandaag, meer dan we voordien al deden. En we vonden het allebei heeeerlijk! Ik hoop dat hij terug vertrouwen vindt, door te mogen zijn wie hij is. Helemaal. Onze lieve lieve held (op sokken).
 |
| vriendjes - bis |
 |
| tuinslang - water - emmer - water - tuinslang - ... |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten