Als het niet regent en niet te guur is, wandelen wij graag. Maar het gebeurt veel te weinig.
Hummeltje vindt er niets aan, tenzij hij lekker dicht tegen paps aan kan staan, op zijn voetsteunen. Wie zou dat niet willen? Maar Hummeltje wordt groot, en de plaats op de voetsteunen is beperkt. Tijd dus om zijn benen te trainen. Gelukkig lag er ijs op de plassen langs de weg. IJs dat je stuk kan stampen. Dat glinstert in de zon. Dat water wordt in je handen. En zo wandelde hij helemaal zelf tot aan het eindstation. Terwijl ik genoot van de glinsterende zon op de straat. Van vreemde gordijntjes. Van de zeldzame dromerige blik van mijn kleine man.
Dan zeggen wij dat we dat vaker moeten doen. En dan nippen we nog eens van ons theetje of bier.
Mooie plaatjes! ik hou ook van in de natuur te wandelen...Nog een fijne week voor jullie, groetjes soraya
BeantwoordenVerwijderen