Het leven herneemt. Ik her-adem. Letterlijk, alsof ik het opnieuw moet leren. Ik voel dat mijn longen een tijdje niet meer helemaal open zijn gegaan. Dus ben ik op mijn fiets gekropen en samen met de buurvrouw naar de winkel gefietst. Zo gewoon. Maar zo heerlijk. En nu adem ik weer beter. De hoofdpijn die me nog parten speelt, neem ik erbij. Ik ga de keuken in voor een smoothie en voor straks maak ik zoete aardappelfrietjes en kruidig gehakt. Weer die eenvoud. Nog wat hazelnootpasta en granola maken, en Hummeltje zijn fiets pimpen voor de pimp-wedstrijd van morgen. Zijn zwarte fiets wordt een bijtje. Het is allemaal te banaal om te noteren, en toch doe ik het. Het gewone leven, al is het telkens maar 3 maanden, is léven. We moeten niet altijd zoeken naar méér.
Vandaar het label 'kletspraatje' ;-) ik ben heel blij dit te lezen, je hebt groot gelijk! Geniet ervan... xxx
BeantwoordenVerwijderen