De spanning is te snijden. Ik ben de meest onaangename persoon ter wereld, geloof ik. Dan denk je jezelf beschermd te hebben, door de afspraak dat je mag bellen voor de uitslag. Dat je niet anderhalf uur in de auto moet zitten, en nog eens een uur in de wachtzaal voor je iets weet. Dat de eerste slag (of vreugde - wie weet) thuis wordt toegediend. Maar als dan telkens blijkt dat er nog geen uitslagen binnen zijn, dan ben je drie dagen zenuwachtig geweest, in plaats van die ene dag. We functioneren niet. We dolen wat rond. We zoeken afleiding. We zwijgen. We wachten.
Het enige waar die spanning goed voor is, is de productiviteit. Klusjes die al lang op me lagen te wachten, worden aangepakt. Alles goed om niet te moeten denken. Of ze goéd gebeuren, is maar de vraag, want met trillende handen en hart, werk je niet zo rustig en netjes. Maar dat zal me worst wezen. Alles zal me worst wezen. Behalve die éne telefoon. Dat éne moment. Wanneer mijn toekomst - of niet toekomst - bepaald wordt. En we wachten
en wachten
en wachten
en hopen.
We wachten allemaal met onvoorstelbare spanning met jullie mee.
BeantwoordenVerwijderenAch meid, is het weer die tijd. Ellendig. Hopelijk gauw het telefoontje, en dan met gunstige berichten...
BeantwoordenVerwijderenSterkte! Zenuwslopend, dit.
Ik kan alleen maar zeggen: moed moed moed!! We denken aan jullie... Xxx
BeantwoordenVerwijderenHoop doet leven en overhoop doet ... overleven zeker.
BeantwoordenVerwijderenIk was opgelucht om te horen dat je weer een paar maanden 'cadeau' gekregen hebt en het is enorm krachtig dat je het zo kan omkeren. Dwz niet kijken naar de mogelijkheden die je afgenomen worden maat naar de kansen die je krijgt. Geniet nog van de zon vandaag, vanaf morgen zal je het terug met je eigen warmte moeten doen. Groeten, Tom.