Het is niet altijd wat het lijkt

Gisteren begon ik  een bericht te schrijven. Zocht de foto's, schreef een stukje ... 

Al heel lang op de verlanglijst, maar sinds een kleine maand eindelijk in ons bezit: een follow-me voor achter mijn elektrische fiets. Hummeltje en ik kunnen nu gezellig samen gaan fietsen, zonder gezeur over benen die moe worden.  

Gisteren ging onze trip naar een speeltuin en het klankenbos. Een mooi bos in Neerpelt (België) waar kunstenaars allerlei wonderlijke geluiden in de natuur hebben verwerkt. Dansende kisten, een buis-klankkast, een trillende stoel, een stiltehokje, en super grote hoorn en nog zoveel meer. Voor Hummeltje is het elke keer weer lachen, ontdekken en leren. Dorst en honger werden gestild, en mams en zoonlief leefden zich even uit in de speeltuin, om daarna, tegen de harde wind in, weer moeiteloos naar huis te fietsen. Dit was nog eens een leuke vakantiemiddag. Zoveel beter dan die woedeaanvallen, het uren willen slijten voor televisie en computer (jawel, een zesjarige!) en stelselmatig niets-doen. 

En vandaag maakte Hummeltje nog kennis met de fantastische ezels in ons dorp. Ezels die je mag aaien,knuffelen, borstelen, eten geven, en waar je zelfs mee op wandel mag. Ezels die een spiegel zijn. Ezels waarvan je zou verwachten dat ze in de nogal dominante houding van Hummeltje (zeker de laatste weken) hun koppigheid zouden laten gelden, maar niets bleek minder waar. Hummeltje was volgzaam. De ezels ook. Hummeltje vond een vriendje. Hij vond avontuur. Hij vond zachtheid. Hopelijk kunnen we hier nog vaak naartoe. Begeleid. Met zachtheid. Met kennis van zaken. Met ezel-spiegels en vriendschap. 

Ik schreef, maar bleef  steken. Zoals ik de voorbije dagen zo vaak blijf steken. In een verborgen verdriet, in een gesloten plekje in mezelf. In een plekje eenzaamheid. In die angst die zo weinig mensen écht kunnen vatten. Nee, bij mij zal het niet snel gaan. Nee, ik zie er (nog) veel te goed uit. Nee, het is niet te geloven dat ik ziek ben. Nee, dit wordt niet mijn laatste grote vakantie. Dat zeggen mensen steeds weer. Maar wie zegt dat het zo zal zijn? Het kan oh zo snel omslaan; dat heb ik op één jaar tijd liefst vier keer mogen meemaken. Ook bij jonge moeders en mensen met dromen. Ook waar het zo onrechtvaardig was. En waarom vragen mensen meteen hoe het met me gaat? Waarom zijn mensen die me alleen op het computerscherm kennen, verbaasd wanneer ze plots geen mager en grauw vrouwtje voor hen zien staan? Dat is precies waar ik zo ontzettend bang voor ben. Ik bén een stukje aftakeling, alleen weet niemand vanaf wanneer. Ik bén ziek. Ik bén een vogel voor de kat. Ik zàl afscheid moeten nemen en iedereen denkt daaraan, telkens ze me zien of horen. Dat ben ik nog. Het is wachten op dat moment, om dan met zijn allen te kunnen treuren. Iedereen weet dat het gebeuren zal, en ja, ik ook. Ik ben bang dat Hummeltje het plots van een vriendje moet vernemen, want nee, hij weet nog niets concreet. Waarom ook? Ik weet zelf niets. 

Maar mensen zien moed, strijdlust, kracht. Mensen zien energie en creativiteit. 

Wanneer de katten minder komen knuffelen, word ik bang. Ruiken zij onraad? Ruiken zij 'dood'? 

En vooral ... Wanneer  Hummeltje weer eens in een woedeuitbarsting ontluikt, ben ik niet boos dáárom. Niet verdrietig. Ik lijkt zelfs af en toe geduld aan de dag te kunnen leggen om de situatie om te keren. Maar dan komt de klap, het verdriet, de boosheid en onmacht. Hoe moet dit later? Hoe moet manlief dit alléén aanpakken? Hoe kan hij die dagelijkse moeilijke kinderperikelen alléén oplossen, dag in, dag uit, en daarboven nog omgaan met verdriet ook? Dàt houdt mij bezig. Elke dag opnieuw. Elke woedeminuut van Hummeltje. Elke knuffelseconde, want ja, hoe moet dat later? 

Ik hou het voor mezelf. Want het uitspreken, kwetst mensen. Daar ben ik mee bezig. Ik wéét dat dit bericht hard aan zal komen, en alleen al daarom, zou ik het liever niet schrijven. Want oh, ik geef zoveel om de liefste mensen zo dichtbij me. 

Dus ik bleef steken in mijn bericht en barstte in tranen uit. Overmeesterd door verdriet en onmacht en woede. Want ook dat ben ik. Soms. Wanneer ik alleen ben.

Het is niet allemaal wat het lijkt.