De behandeling, dat is niet het zwaarste. Het zijn je gedachten die een loopje nemen met jezelf. Het gevoel dat je alles moet doen om het toch maar te laten lukken. Toch maar naar de acupuncturist, toch maar een tweede opinie vragen, toch maar massa's thee drinken om 'warm' te blijven. Je wil loslaten. Maar de angst om jezelf later te verwijten dat je het niet voldoende geprobeerd hebt, dat het met andere woorden ook wel een beetje je eigen schuld is, staat het laissez-faire laissez-passer gevoel (in zover dit in deze context zou bestaan) in de weg.
Maar dan verschijnt het droombeeld weer, dat je naar je achterkamer had verbannen. Voor als het niet zou lukken. (Dat bedoel ik met een 'tussenleven', als ik dat ooit zou vernoemen. Je leeft vaak in het 'als het lukt' of 'als het niet lukt'; Zo zelden gewoon 'nu'.) Als je er even over nadenkt blijkt dat droombeeld niet in je achterkamer thuis te horen. Het past bij je. Het zit in je. Heeft er altijd al gezeten. Pleegzorg. Adoptie. (Ik hou niet van benamingen. Het dekt niet wat ik erbij voel).
Nu we deze begrippen (of wat ze inhouden) weer uit de kast hebben gehaald, er over lezen en praten, en we er ons erg goed bij voelen, kan de medische molen een beetje richting achterkamer. Nog niet er binnen. Daarvoor is alles nog te onzeker. Selecties, weet je wel ...
We zitten nu volop in een tussenfase. Wellicht toch start ivf (binnenkort, het heeft nog even nodig), maar tegelijk dromen we over pleegzorg en/of adoptie. Niet als vervanging van. Nee, als léven. Als een andere mogelijke weg.
Dat we weer meerdere wegen zien, geeft hoop, en in zeker zin ook rust. En tegelijk wa onrust, omdat ik me nu niet op één weg kan concentreren, met alle vragen die daarbij horen. Omdat ik voortdurend loop te bedenken wat nu de beste weg is. Waar ik het méést voor moet gaan.
Ach, wat maak ik het me toch moeilijk. Een kind, dat redeneer je toch niet? Misschien moet ik maar gewoon gaan. Gaan, en zien wat er komt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten