Mijn leven bestaat uit hoopjes. Interesses. Bezigheden. Dingen om naar uit te kijken. Grote hoopjes, kleine hoopjes. Vaak creatief. Meestal vooral in mijn gedachten aanwezig, maar hier en daar wordt het werkelijkheid. Een nieuwe melodie op de piano, stof voor een kussensloop (de kussensloop komt eraan... al een jaar, maar het komt), een nieuwe kleur tegen de muur, een nieuwe kleur over mijn schouders gedrapeerd, cupcakes met bloemetjes. Als ik wil en tijd heb, maak ik mijn hoopjes zelf.
Behalve die ene hoop. Onze grootste hoop. Het moet zo'n twee jaar geleden zijn dat we het verlangen voor het eerst hebben geuit. Een klein lief mensje, boordevol liefde, dat we kunnen gidsen door de wereld. In mijn dromen lacht het, slaapt het, knuffelt het, is het verwonderd, blij, gelukkig. En wij ook ... De wieg baadt in het licht en de gordijnen wapperen in de wind. Deze hoop maken we niet. We doen 'pogingen' - alleen dat woord al. Getimed. Zowaar onder de halogeenlamp van het fertiliteitscentrum. Maar samen maken we het zo romantisch als het kan. Ons kindje zal uit liefde geboren worden. Ooit... hopelijk. En in tussentijd proberen we te leven alsof het geen tussentijd is. Nu. Niet alleen in afwachting van. Daarom ook de hoopjes. Genieten van de kleine dingen. Knutselen. Mijn eerste kussensloop. Voor onze gezellige zetel waarin we rustige avonden beleven.
En voor ooit ... in de wieg ... toch ook wel een beetje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten