Midlake, fortune. Twee gitaren, twee stemmen ook. Een theetje. Nog wat amateuristisch, maar dat geeft niet. Gewoon twee gitaren die samen klinken. Ik herken het weer. De reden waarom ik muziek wil maken. Waarom ik er thuis, alleen, de motivatie niet altijd voor vind. Ik wil samen spelen. De noten in elkaar horen vloeien. Afgestemd raken op elkaar. Lachen ook met die valse noot. Ik ken mijn muziek-maatje niet heel goed, en ergens voelt het nog wat onwennig. Toch geeft ook dit niet. Muziek bindt zoals het moet binden. Niet meer en niet minder. Deze keer ga ik mijn huiswerk maken. De computer op, gitaar in de hand, pen en papier, cd'tje op, luisteren, stop zetten, schrijven, zin opnieuw, schrappen, weer schrijven, vloeken, plan-B via youtube, afkijken, weer schrijven, en dit een paar uur. En tegen dat mijn rug pijn doet van de onmenselijke houding met gitaar pen en papier, komt de voldoening. Vooral als manlief het ook nog herkent (en liefst ook mooi vindt). Zou ik vertrokken zijn?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten