Begin maart hebben we ons aangemeld voor pleegzorg; vandaag vond het eerste gesprek plaats. Ik weet niet goed wat ervan te denken. Heb ik geen stomme dingen gezegd? Ben ik niet té idealistisch? Leven we niet te dromerig? Zijn we ook realistisch? Hoe verhoudt pleegzorg zich ten opzichte van de andere wegen die nog voor ons liggen? Staat er ons niet terug een teleurstelling te wachten? Mag ik weer een beetje hopen en dromen?
De gesprekspartners waren aangenaam. En kritisch, zo getuige de schooljufblik. Ik kan dan ook niet zeggen dat ik ontspannen was. Nauwelijks te geloven, maar ik vond zelfs soms mijn woorden niet. (wie me kent, weet dat dit érg ongewoon is). Ik voel spanning in heel mijn lijf. Energie stroomt overal, en neemt een stekende pauze in mijn hoofd.
Deze weg bewandelen we tot nu toe helemaal alleen. Niemand is op de hoogte, zelfs mijn allerliefste vriendin niet. En laat mij nu iemand zijn die graag eens overloopt. En mijn vriendin een welgekomen en erg geapprecieerd opvangvat. (Maar bijzonder hoogzwanger en dus misschien niet helemaal into pleegzorgverhalen). Dat worden intense dromen vannacht...
In ieder geval werd een volgend gesprek gepland. De sprong is gewaagd. Het zwemmen kan beginnen. Er werd rekening gehouden met de data voor de eerstvolgende cursus. Wil dit zeggen dat het gesprek vandaag goed verliep? Afspraak over twee weken ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten